Blog Linda
Ik denk dat we nu op het moment zijn aangekomen dat we een dagelijks leven hebben hier in Chili. Langzaamaan snappen we steeds meer van gewoontes omgangsvormen en de dagelijkse dingetjes. Nu hoor je me niet zeggen dat we de Chileense cultuur al kennen dat kost meer tijd. Maar het dagelijkse krijgt vorm en structuur. We snappen de markt, lopen steeds hetzelfde rondje en de verkopers gaan ons en vooral ons koopgedrag kennen. Het rondje in de supermarkt kost geen zeeën van tijd meer en we hebben ruim voldoende variatie in onze maaltijden kunnen aanbrengen.
Inmiddels hebben we routine in de dag maar ook in de week. Jeroen is de nodige uren van huis voor zijn yogalessen en in die tijd doen ik met de kinderen het huiswerk. Als hij terugkomt pakt hij nog een halfuurtje taal op en begin ik aan mijn dagelijkse huishoudelijke taken. Vervolgens gaan de kinderen spelen ( nu het nog kan, volgende week start school) en Jeroen gaat helpen bij de bouw. De bouw die ik overigens nauwlettend in de gaten hou. Bij het zetten van de palen zat ik er al direct bovenop. Ze wilde vooraan beginnen, maar door het oplopen van de grond zouden ze dan mijnziens veel te laag uitkomen aan de achterkant. De bouwlui moeten wel lachen om vragen. Maar pakken keurig een touwtje en een waterpas en zie daar. We komen veel te laag uit. Met een lach en een grapje blijf ik, als projectleider zoals Jeroen het noemt, de boel controleren en aansturen en ze pikken het tot nu toe nog goed.