De rust is weer terug in ons gezin en we worden niet meer geregeerd door de waan van de dag, nu de verhuizing een feit is en nu het hoofdstuk La Sirena helemaal afgesloten is, kunnen we de aandacht weer meer richten op ons gezin. Er ontstaat langzaam weer een heldere structuur. Jeroen en ik staan om 08.00 op en doen lekker op ons gemak ons eigen ding. Grappig om te merken hoe enorm ik kan genieten van het onbeperkte warme water. Het gemak van gewoon de kraan open draaien en dan een constante waterdruk te hebben. We hebben nu zelfs twee badkamers waardoor jeroen en ik allebei in stilte ons eigen ritueeltjes kunnen uitvoeren. De kinderen staan rond half negen op en met zijn allen eten we een fruit ontbijt. Jeroen en ik gaan alle doordeweekse dagen om 08.50 naar de yoga studio en meestal gaan er kinderen mee.
Dean kiest er regelmatig voor om alvast te starten met zijn thuisonderwijs. Voor Dean is de keuze helder. Hij kiest voor om havo drie af te ronden en door te gaan met thuisonderwijs havo vier. Daarnaast doet hij 1 dag in de week vrijwilligers werk bij een brood/ banketbakker, surft hij bijna dagelijks en start hij in maart weer met een nieuw seizoen volleybal bij de heren 1 en de jongens van pichilemu. Zijn doel is in 2020 te starten met zijn HBO eco-toerisme. Een prachtig doel dat wij heel graag ondersteunen, maar zeker niet makkelijk haalbaar. Hij heeft de afgelopen periode in Nederland kunnen ervaren dat hij op sommige vakken prima mee kon, op havo drie niveau, maar dat hij er bij sommige vakken ook nog flink aan moet trekken. Zelf onderwijs is ook best veel gevraagd voor een 15 jarige. Daarom hebben we voor dit jaar besloten dat Jeroen Dean intensief begeleid bij school. Hij begeleid hem vijf dagen in de week minimaal twee uur individueel. Vaak maken ze een les samen, spreken de opdrachten voor waarna Dean ze zelfstandig maakt. Sommige opdrachten worden opgestuurd per mail naar Nederland en andere kijken ze samen na. Voor Dean is deze intensieve begeleiden heel prettig, voor Jeroen voelt het soms als cadeautje aan zijn zoon en soms als tijdrovend en heeft hij het gevoel dat hij zijn havo nog en keer doet.
Voor de meiden ligt school veel ingewikkelder. De meiden vonden hun schooltje heel leuk, maar didactisch hebben ze wel een achterstand opgelopen. We hebben vorig jaar wel geprobeerd om de Nederlandse taal van de meiden op gelijk niveau als hun Nederlandse klasgenootjes te houden, maar dat is niet gelukt. Deels komt dat doordat wij zelf te druk waren, deels omdat Jana ernstige dyslexie heeft en een echte beelddenker (net als mama), maar ook omdat de meiden geen zin meer hadden in schoolwerk nadat ze thuis kwamen van school. Het lees en schrijf tempo van beide meiden ligt te laag, spelling loopt achter maar ook bij rekenen is een achterstand te zien. Daar tegenover staat zeer goed Engels, basis Spaans en ontzettende leuke, sociale, speelse, creatieve en flexibele meiden. Hoe halen we nu het beste uit de mogelijkheden die we hier hebben?
Op dit moment is er hier zomer vakantie van 10 weken. Tot half maart hebben we dus de tijd om onze keuzes te maken. We zijn nu gestart met thuisonderwijs met behulp van een schoolpakket van de wereldschool. Vijf dagen in de week begeleid ik hen 2 tot 3 uur bij hun schoolwerk. Gezellig met zijn drieën aan de keukentafel werkt het best. Zolang als ik maar de rust heb om gewoon bij hen te zitten. Bemoedigend te knikken of te knipogen gaat het eigenlijk allemaal vanzelf. We nemen de les door en vervolgens gaan ze zelfstandig aan het werk. Zo gauw als ik even wat anders wil doen, mail wil beantwoorden of de was wil vouwen zijn ze al afgeleid en is naar mij kijken al interessanter dan hun schoolwerk. Soms hoor ik mezelf praten als mijn eigen moeder. ‘Aandacht bij je werk. De antwoorden staan niet in de lucht geschreven. Concentreer jezelf.’ Het herinnert me aan hoe vermoeiend en frustrerend ik zelf de lagere en middelbare school heb gevonden. Eigenlijk ging dat pas over toen ik begon met mijn MBO agogisch werk en daarna mijn HBO- sociaal pedagogisch werk. De lesstof werd toen pas interessant. En daar kwam ik tot de ontdekking dat het voor mij, in vergelijking tot mijn toenmalige klasgenoten, makkelijker was om goed te luisteren naar de colleges en daar de toetsstof uit te filteren. Eerlijk gezegd kon ik al mijn toetsen maken door het leren van mijn eigen aantekeningen. Dat scheelde mij mega veel leeswerk.
Met de meiden probeer ik er dus ook maar steeds een spelletje of wat anders creatief van te maken. Jana wil het allemaal zien en ervaren voordat ze het toe kan passen of snappen en Inez kan gewoon niet stil zitten. Inez is super intelligent en snel verveeld.
Zelf onderwijs geven heeft het grote voordeel dat ze snel leren, voorsprong oplopen en het onderwijs naadloos aansluit bij hun leervragen. Een nadeel is dat ze het sociale en creatieve deel van school missen en dat is ook super belangrijk voor hun ontwikkeling. Nu zijn we in overleg of het mogelijk is om de meiden vanaf 12.00 naar school te laten gaan voor de creatieve vakken en vervolgens het middag programma van sport/spel en muziek te laten volgen. Een andere optie is een andere locale school waardoor ze heel snel Spaans leren en een groter leerlingen aantal zodat ze meer vriendjes kunnen maken. Ook dan zouden we parttime onderwijs willen.
Een derde optie is te gaan werken met vrijwilligers. Voor minimaal drie weken komt er dan een jong volwassen bij ons in huis wonen. Wij bieden hen een bed en eten en in ruil daarvoor geven zij onze kinderen vijf ochtenden in de week onderwijs. De rest van de dag en in de weekenden doen zij hun eigen ding. Het concept van work away. Of woofers. Super leuk en leerzaam voor de kids, maar soms ook een inbreuk op je privacy. We gaan ons er in verdiepen en wie weet komt er wel een leuke reactie op deze blog. Ik vertrouw er op dat her juiste antwoord zich wel aandient.
Terug naar het ritme van de dag. 11.30 terug van de yogales en met zijn alle brunchen. Lekker broodjes met tomaat, komkommer, paprika, advocado, ei en kaas. Om vervolgens huiswerk te starten. Rond 14.00 is iedereen klaar en is het tijd voor ons eigen ding. Iedere dag is dat anders, maar altijd in goed overleg wat iedereen wil.
De laatste week staat regelmatig een bezoekje aan Lily op de planning. We hebben haar anderhalve week geleden uitgezet in een vogelreservaat en daar heeft ze het super. Voor ons, maar zeker voor de kinderen een hele lastige keuze. Lily hoorde zo bij ons leven op La Sirena en we waren allemaal erg aan haar gehecht. Haar vrolijke gekwaak hoorde bij de geluiden van het huis en zij had zo haar eigen gewoontes. Tegelijkertijd was ze inmiddels ook een volwassen en zelfstandige eend. We konden haar meenemen naar ons nieuwe huis, de eigenaar heeft een mooi groot kippenhok met ren, maar het blijft haar opsluiten na een heerlijk vrij leven. Vrij loslopen is onmogelijk met de twee honden van de huisbazin. Rationeel weten we dat het in Lily haar belang is om haar los te laten.
Het afscheid is emotioneel en het lijkt wel of ze het begrijpt. Ze knuffelt, springt op schoot en kletst/kwaakt voor tien. Jeroen en ik brengen haar samen weg, de kinderen vinden het te lastig. Wij parkeren de auto aan de rand van het reservaat bij de zoutvelden en lopen via de smalle dijkjes zover mogelijk het reservaat in. We laten haar los en ze zwemt gelijk naar andere ganzenjongen. Die gelijk beginnen te blazen. Lily is een volhouder en zwemt vrolijk rondjes om de jonge heen. Op ons roepen komt ze terug, maar blijft buiten pak bereik. Stiekem had ik gehoopt dat ze terug zou komen, máar ik weet dat het beste is voor haar. We laten haar achter met een verdrietig gevoel. Het is goed, maar we gaan haar missen. We komen terug met de kinderen. Het is zo leuk, als ze de auto hoort toeteren of ons roepen komt ze naar de kant zwemmen om ons te begroeten. Ze kwaakt en spettert. Super lief, ze herkent ons. De laatste dagen komt ze zelfs uit het water om te knuffelen en zwemt vervolgens weer weg naar de groep ganzen jongen. Ze heeft het naar haar zin. Fijn om te zien dat een lastige en ook verdrietige keuze toch ook de beste keuze kan zijn. Een mooie levensles voor de kinderen.
Namaste Linda.