Blog Linda
Dit was wat je noemt een intensief weekje. De familie Stolk staat inmiddels al weer ruim een week bij ons op het terrein en daar kunnen we allemaal prima aan wennen. Er ontstaat een soort ritme. Jeroen brengt ’s morgens de kinderen naar school en gaat door naar zijn yogales. Zo gauw als zij vertrokken zijn doe ik snel wat huishoudelijke taken en vertrek dan naar het grote huis om te gaan schilderen. Rond 11.15 loop ik terug naar het kleine huisje en komt Jeroen weer thuis. Tijd voor een kop thee en koffie en dan gaan vaak Niels en de jongens ook mee naar het grote huis, vele handen maken licht werk en twee weten meer dan één zijn uitspraken die op dit moment opgaan. We hebben lol en kletsen veel, eigenlijk gaat het allemaal lekker vanzelf. S’middags brengen we de jongens vaak richting Punto de Lobos om te surfen of te skate en eind van de dag halen we die dan weer op.
We kletsen veel over reizen, de keuzes om te gaan reizen en ook over de reizigers dilemma’s . Één van de dilemma’s is dat je aan net einde van je reis vaak moe bent van de vele indrukken en ook de vele uren (letterlijk) reizen en tegelijkertijd een gevoel van onrust je kan overvallen. Nog maar twee maanden te gaan en nog zoveel te zien. Wetende dat je nooit alles kunt zien hadden wij toch vaak aan het einde van onze reis dat er opeens een planning gemaakt moest worden. Twee maanden is natuurlijk nog een flinke tijd en voor de meeste nog steeds meer dan het dubbelen van een normale vakantie, maar vanuit het perspectief van een jaar is dit toch echt de fase van het einde van je reis. Niels en Miranda hebben de nodige gesprekken met elkaar en de jongens, en een laag reistempo zonder lange autoritten is toch wel een hele duidelijke wens. Dit maakt dat ze besluiten om dinsdag rustig in te pakken en alvast richting piculemu te verkassen zodat ze woensdagochtend vroeg en snel weg kunnen. Goed doordacht en hartstikke logisch, maar jammer vinden we het allemaal. Iedereen loopt er zo lekker bij. We hebben het allemaal naar ons zin en iedereen heeft zijn eigen balans gevonden. Er is een ritme en sfeer ontstaan waar iedereen zich prettig bij voelt, maar aan al het goeds komt ook een einde.
Door de dag heen bouwt de spanning zich op en eigenlijk ziet iedereen op tegen het afscheid. We besluiten om nog een leuke middag te hebben op het skatepark en om het toch nog maar even uit te stellen willen we nog gezamenlijk een hapje eten. Helaas dat gaat het niet worden op een doordeweekse dinsdag buiten het seizoen. Alles is dicht. Dan toch maar dat afscheid. Dikke knuffels, een traantje wat de bijzonderheid van dit contact onderstreept en de belofte om elkaar ergens in de wereld weer te ontmoeten. We lezen via sociale media dat er mensen zijn die zich irriteren aan onze uitspraak:” wat een cadeautje” maar al jaren bespreken wij bij het naar bed gaan met onze kinderen die uitdaging en het cadeautje van de dag. Dit taalgebruik zit er dus bij ons ingebakken en is binnen ons gezin een begrip. De afgelopen week met de familie Stolk is voor ons allemaal een groot cadeau geweest met een strik er omheen. Herinneringen met een gouden randje, compleet onverwachts en uit het niets en daardoor extra bijzonder. We zijn eigenlijk alle vijf een beetje stil en aangeslagen van het afscheid, we luisteren muziek, kopen een broodje en gaan op tijd naar bed.
De rest van de week storten Jeroen en ik ons op het huis. Er is nog genoeg te doen en volgende week komt er iemand voor de badkamer /wc en iemand voor de schoorsteen. We zitten super strak in de planning, maar als iedereen zich aan de gemaakte afspraken gaat houden dan redden we het om volgende week vrijdag in het huis te gaan. Alle puntjes zullen dan vast nog niet op de i staan, maar in de basis behoefte van een slaapplek, woonkamer, keuken, wc/ douche, stomend warm water kunnen we mogelijk gaan voldoen. Jeroen en ik vinden het het leuk om eindelijk onze projectleiders kwaliteiten in te kunnen zetten. We coördineren strak. Plannen vooruit en tot nu toe werkt het.
Het lukt ons zelf om nog een leuke dag in te plannen met ouders van school. We hadden de kinderen beloofd dat als ze ons goed zouden helpen we samen met de kinderen naar puertocillo te gaan. We gaan een dag surfen op een strand 1,5 uur rijden hier vandaan. Omdat Jeroen ’s morgens nog yogales geeft vertrekken wij later zelfstandig met de meiden. We krijgen een keurig een Whatsappje bij elke afslag, maar uiteindelijk kiezen wij ervoor om gewoon via Google Earth te rijden. Vlak bij ons eindpunt staan we opeens bij een hele scherpe helling..de camera’s gaan in de auto en de drone in de lucht. Wat was ik blij dat Jeroen reed. Sommige stukken waren zo stijl dat ik mijn ogen dicht kneep om de afgrond maar niet te hoeven zien. Soms moest Jeroen zelfs een keer steken om de scherpe bocht te kunnen maken. Ik weet dat we een goede auto hebben en dat je met 4×4 heel ver komt, maar dit soort wegen bezorgen mij en ook Jeroen toch echt klamme handen en klotsende oksels. Het uitzicht was overigens prachtig. #gevaarlijkewegenvanchili.
Puertocillo is een heerlijk plekje met een relaxte backpackers sfeer. Veel strandtentjes en een prachtige grote baai. Het fijne hier is dat het water 3 graden warmer is dan bij ons. (alle beetjes helpen) en dat het strand lekker uit de wind ligt doordat het recht achter een heuvel ligt. Jeroen en de kinderen genieten van het water, het surfen en spelen te pip. Ik geniet van het naar hen kijken, stokken gooien en ook even eigentijd om lekker in de zon te liggen of te kletsen met ouders van school.
Na een dag vertier wordt er de volgende dag gewoon weer lekker doorgewerkt aan het huis.
Namaste Linda