ons nieuwe thuis

Lieve mensen,
We zijn bijna 14 dagen weer ‘thuis’ in Chili. Een thuis na ons thuis in Nederland weer verlaten te hebben. Op dat soort momenten realiseer ik mij dat ik een weegschaal ben en ontzettend veel moeite heb met veranderingen en loslaten. Ik word rusteloos, wil geen afscheid nemen en ook met Linda kom ik niet echt op een lijn. Onze energie stroomt vlak voor een afscheid niet. Ik twijfel, voel mij gelukkig waar ik ben en twijfel of ik de juiste keuze maak. De kinderen althans Inez is echt zichtbaar gelukkig op school en wil eigenlijk niet terug naar chili, Jana mist Chili het meest en vindt het reguliere schoolsysteem als beelddenker en dyslect echt een uitdaging. Hier in Chili is ze echt aangesproken op haar talenten en een regulier schoolsysteem met klassikaal les is echt moeilijk voor haar. Dean is ook een paar weken naar school gegaan, fietst weer op en neer en voegt zich in het schoolsysteem. Ik heb denk ik wel honderd keer gevraagd ‘ Dean waar ben je liever in chili of in Nederland, maar een helder antwoord heb ik tot op de dag van vandaag niet gekregen’. We hebben echt fantastische weken gehad met familie en vrienden maar ze waren zoals Linda al beschreef enorm hectisch. Ik heb nog nooit zo weinig tijd en aandacht voor mijn gezin gehad. Het is een soort rollercoaster waar je in terecht bent gekomen zonder dat je nu echt voelt wat je ervan vindt. Maar ik had net zoveel moeite met het afscheid in chili wat toch echt een beetje mijn tweede thuis was geworden en waar we ook een mooi leven aan het opbouwen zijn. De keuze om terug te gaan naar chili was dan ook een gezamenlijke keuze van Linda en mij en de kinderen hebben hier een belangrijke stem in. We wilden terug naar onze vrienden, terug naar shanti, hadden geen tijd gehad ok la sirena goed af te sluiten en willen echt komend jaar gebruiken om naast de kinderen te staan wat betreft scholing , de yogaschool duurzaam op de kaart te zetten en yoga toegankelijk maken voor een grote groep mensen. Dit waren de redenen om terug te gaan naar chili en niet weer te gaan reizen in Azië wat we al 2,5 jaar hadden gedaan. We hebben hier wel lang over nagedacht want Azië heeft ons hart zeker wat betreft de eetcultuur echt gestolen. We zijn meer azie fan.
Terug in chili blijkt echter alles anders te zijn. Shanti is vermist en helaas hebben we ondertussen de hoop opgegeven haar weer te vinden. Ik heb uren gelopen, iedereen gevraagd Facebook berichten geplaatst, rondgereden en heel de omgeving doorzocht maar ik kan haar niet vinden. Hoe verschrikkelijk ik en wij het ook vinden we moeten haar loslaten.
Ons huis wat we dachten gehuurd te hebben bleek niet door te gaan met alle stress van dien. Gelukkig zijn onze vrienden massaal mee gaan zoeken en is het Pablo en hernan gelukt een huis te vinden bij een oudere alleenstaande dame. Deze dame stelt haar huis met een prachtige tuin normaal alleen beschikbaar aan haar familie. Ze is echter bereidt om het huis aan ons te verhuren. We gaan hier iets erg moois van maken maar het is wel een hoop werk.
De yogaschool wordt niet meer gehuurd door de gemeente omdat, mede door de verkiezingen die geweest waren, het beleid opnieuw vastgesteld moet worden. Hierdoor vergoed de gemeente zoals eerder wel toegezegd geen lessen meer en waren alle lessen gestopt. Zelfs de toegezegde spiegelwand was nog niet geplaatst. We lopen hierdoor een behoorlijke structurele bron van inkomsten mis. Gelukkig is de spiegelwand , mede door een bezoek aan de gemeente, de afgelopen week alsnog geplaatst en kunnen de fitness lessen gecontinueerd worden. Ondertussen geef ik weer vijf dagen in de week les en beginnen de mensen mij weer te vinden.
Alles was anders dan toen we chili verlieten en ik kan je vertellen dat is heftig en soms ook erg emotioneel. Maar goed Linda en ik realiseren ons ook dat het leven gepaard gaat met blijdschap en verdriet met succes en tegenslag en het is vooral de manier waarop we er zelf mee omgaan wat ons lijden veroorzaakt. Voor alles komt een oplossing en een antwoord komt zolang je er maar zelf in blijft geloven. Linda en ik genieten van de zon, van elkaar van de kinderen van Pablo en hernan van de komst van Wim.
We kijken naar voren, focussen ons de eerste maand op het inrichten van ons nieuwe ‘thuis’ starten de yogalessen weer op en gaan dan snel aan de slag met het YouTube kanaal.
Ondertussen lezen we voor uit eigen werk en zijn we van mening dat ons boek, waar we zoveel complimenten voor krijgen, eerder een zelfmanagement en mindfulness boek is dan een boek over yoga. Bestellen kan uiteraard nog steeds eenvoudig via www.boekenwereld.com/yogafamily4
Namaste Jeroen

de kunst van het loslaten

Adem in 2, 3, 4 en adem uit 2, 3, 4. Mijn hoofd is een grote chaos en ik kom maar niet in mijn rust. We zijn inmiddels in chili / pichilemu aangekomen en ik hoopte zo dat ik hier de rust en antwoorden weer te vinden, maar helaas je neemt echt jezelf overal mee naar toe. Ik ben er van overtuigd dat het leven loopt zoals het leven lopen moet en dat leven zich ontvouwt als je bewust en met aandacht in het nu leeft. Dat vertrouwen is er diep vanbinnen wel, maar op dit moment word ik onrustig om dat er zoveel in mijn leven gebeurd waar ik de boodschap niet van begrijp. We grijpen terug na de eigen lessen die we in ons boek hebben geschreven, adem in en uit.
De afgelopen weken in Nederland waren indrukwekkend, druk en overweldigend! Heerlijk om vrienden en familie weer te zien en te voelen hoe dierbaar deze grote groep mensen voor ons zijn. Daar ontstaat dan ook gelijk de verwarring en de vraag hebben we wel de juiste keus gemaakt. In chili was het zo helder, we zaten nog midden in ons avontuur toen we vertrokken en ons bedrijf stond nog in de kinderschoen en verdiende een eerlijke kans. En we hadden een mooi thuis gecreëerd met vrienden en onze dieren. Maar terug in Nederland zijn daar ook dierbare mensen, krijgen we de eerste week al het nieuws dat Loes’ de poes was overleden, ons nieuwe huis in pichilemu niet door ging en dat het een groot probleem gaat worden om in het hoog seizoen om een woning te vinden. Als ras echte optimist hielt in goede hoop, maar in de afgelopen weken ben ik vaak in verwarring geweest. Hoe goed ik ook probeerde te ademen, mijn aandacht terug te brengen in het nu, mediteren of wandelen met de hond ik kom niet bij mijn gevoel of liever gezegd niet bij mijn intuïtie.
Inez en Dean voegen als vanzelf weer in hun netwerk in Nederland en genieten daar ook zichtbaar van. Jeroen voelt zich als een vis in water en mist Chili niet. Jana en ik genieten van het weerzien maar voelen ons soms ook verscheurd omdat het in Nederland niet alleen maar leuk is. We missen Pablo en Hernan, onze dieren, de zon, de ruimte, de natuur en onze ritjes te paard. Maar er komen ook signalen dat chili misschien wel niet de plek is.
Ik word erg onrustig van onze overvolle agenda. De vele ontmoetingen waarbij ik voor iedereen tijd wil hebben, maar in de praktijk hebben we altijd beperkte tijd en zijn de rijen veel te lang. Eerlijk gezegd vind ik het überhaupt raar dat er mensen staan te wachten op een handtekening, een praatje en de foto. Het is leuk om terug te horen wat mensen van onze deelname vonden. Wij hadden daar heel weinig zicht op omdat wij hier in Chili in een bubbel leven en niets mee kregen van de populariteit van het programma. Met vrienden en familie hadden wij het over ons leven en eigenlijk weinig over het tv programma en via Facebook krijg je een gekleurd beeld. Alle meet en greets waren voor ons een manier om contact te krijgen met onze volgers. Tegelijkertijd was dat ook indrukwekkend, verwarrend en overweldigend.
De agenda staat propvol met werk, afspraken regelzaken en sociale afspraken. We rijden 7.000 km en zitten we 150 uur de auto in 6,5 week Nederland. En daarbij komt dat afscheid nemen gewoon niet leuk is. Steeds weer tranen bij het afscheid van dierbaren gaat niet in je koude kleren zitten en ik ben blij dat ik in het vliegtuig zit. Even niet
Maar terug hier zijn er nog meer vragen en nog minder antwoorden. We hebben alle onze contacten opgetrommeld om hen te helpen met zoeken naar een woning. Wij willen verhuizen naar pichilemu. Naar een plek die het hele jaar goed bereikbaar is. Dichter bij de yogaschool, bij school en bij ons netwerk.
De afgelopen dagen hebben we zeker 10 huisjes bekeken, maar het is echt hopeloos. Vreselijke kleine hokjes, vaak op iemand anders zijn privé terrein, in slecht staat en dan voor een huurprijs van 1300 euro per maand. We hebben vanuit Nederland een tent, matjes en slaapzakken meegebracht vanuit het idee dat wanneer er echt geen huis is we altijd nog kunnen gaan kamperen, maar alle plekken zijn vol en als we dan ergens op een stukje land achteraf mogen staan zonder douche en wc betalen we nog 10 euro per persoon per dag. Het is om hopeloos van te worden.
Daarbij komt dat Shanti, de hond die we hier achter gelaten hadden 1 januari weggelopen is en nergens te vinden is. We zijn al twee dagen opzoek. De hele omgeving is uitgekamd, briefjes opgehangen en een oproep op Facebook. Nog steeds geen reactie. De overmaat van ramp kregen we vandaag ook nog eens slecht nieuws van de gemeente. Vorig jaar hebben ze toegezegd 20 tot 25 uur per week de yoga studio af te huren, maar opeens is het allemaal veranderd omdat er een ander gemeente bestuur is die weer een ander beleid heeft. Nu zeggen ze geen afspraken gemaakt te hebben. Het grote loslaten is begonnen en ergens ook wel weer vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt. In het nu ligt de sleutel, daar kunnen we handelen en je ziet gewoon dat het verleden het verleden is en dat de toekomst de toekomst is. We hebben een droom, we koesteren die, we weten waarom we hier zijn maar hebben wel gewoon te dealen met de nu ontstane situatie.
De situatie is dus geheel anders dan toen we zeven weken geleden vertrokken. We gingen weg met het idee structureel inkomen te hebben uit de verhuur, yoga lessen en natuurlijk wat uit Nederland door verkoop boek en kleding. Daarnaast hadden we een nieuw huis wat bestond uit twee appartementjes waardoor we wat konden verdienen in het hoogseizoen en daarna inzonden zetten voor internationale vrijwillers die ons kunnen ondersteunen bij het onderwijs aan onze kinderen.
Nu zijn we terug, geen hond, geen poes, geen huis en geen huurinkomsten. Een test in het ultieme loslaten, plannen bijstellen en vertrouwen dat het leven zich wel ontvouwt. Ik troost me met de gedachten, maak je geen zorgen over morgen, de dag van vandaag is uitdagend genoeg.
Wil je lezen hoe wij met steeds veranderende omstandigheden omgaan of wil je zelf leren hoe je anders met een ontstane situatie kunt omgaan bestel dan ons boek via www.boekenwereld.com/yogafamily4
Namaste Linda.

Kiezen moeilijk?

Kiezen moeilijk!?
Over 10 dagen zit ons tv avontuur er op maar nu eerst nog even onze gast een onvergetelijke tijd geven. Eerlijk gezegd was ik super nieuwsgierig naar Winnifred. Wat als het een vreselijk naar mens is die zich overal mee bemoeid en te pas en ten onpas overal commentaar op levert. Ik stel mezelf gerust met de gedachten dat het voor haar waarschijnlijk nog veel spannender is. Gelukkig valt het allemaal reuze mee, nee ik moet het anders zeggen. Het is leuk om iemand in je huis te ontvangen. Het geeft weer even een andere dynamiek, leuke gesprekken en veel gezelligheid.
We besluiten om gelijk de volgende dag al vroeg te vertrekken en richting de Andes te rijden. Winnifred wil graag de Andes zien en gezien de planning van de week is gelijk het eerste weekend eigenlijk het enige moment dat we echt twee hele dagen weg kunnen.
Het weekend was geweldig. Heerlijk in de hotspring en een pittige wandeling naar de footprints of de dinoos. Ik heb zo genoten van het landschap, maar misschien nog wel meer van mijn kinderen. Het is zo mooi om te kunnen zien hoe de kinderen met onze gast omgaan. Dean is zorgzaam, neemt de bagage over en geeft complimenten. Jana blijft dicht bij winnifred in de buurt en klets lekker door. Op het moment dat het toch wel even pittig wordt hoor ik jana liedjes zingen voor Winnifred in een fijn marsritme. Ik herken mijn eigen teksten van toen zij nog minder getraind was en mijn hart loopt over van vertedering.
Ik geniet van het in de natuur zijn. De bergen geven me energie. Ik probeer me voor te stellen wat voor energie er vrijgekomen moet zijn doen de aarde de Andes naar boven duwde. Ik realiseer me dat er zoveel meer kracht/ kennis/energie is in de aarde dan dat ik zelf kan bewerkstellen. Dat geeft mij een gevoel van vrijheid, het leven is niet maakbaar, het leven ontvouwt zich en ik er van overtuigd ben dat ik altijd op de juiste plek ben op het juiste moment. Ook al snap ik het nut niet altijd gelijk, later in mijn leven realiseer ik me vaak dat het klopte. Eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat er ook momenten in mijn leven zijn geweest dat ik gefrustreerd, boos of machteloos kan zijn, maar tegelijk er tijd moet ik ook eerlijk bekennen dat het ook belangrijke levenslessen zijn geweest. Maar soms is het leven ook eenvoudig, ontvouwt het zich en heb je prachtige ontmoetingen die zelf nooit bedacht zou hebben.
De rest van de week draait Winnifred met ons ritme mee, maar doen wij de versnelling wel wat omlaag. Ze kiest zelf welke yogalessen ze mee wil doen, we wandelen lekker veel met de honden. Natuurlijk zijn er ook tv verplichtingen zoals het afscheid van school en de ontkooping. Jeroen is nog een dag weg naar de yoga expo. Winnifred en ik gaan nog een avondje uit eten. En met de meiden gaat ze na jaren weer eens op het paard. We hebben een super tijd en op zaterdag rijden we met zijn alle, inclusief Winnifred, Pablo en Hernan naar Santiago. we zetten Winnifred af bij het vliegveld en wij zelf blijven nog twee dagen in de Santiago om maandag ochtend vroeg ook naar Nederland te vertrekken.
We hebben gevoeld, getwijfeld, gedroomd, besloten en uiteindelijk gekozen. We Blijven in Chili. De verhuur van de yogastudio geeft ons de financiele ruimte om hier te blijven en de tijd te nemen om ons bedrijf verder uit te breiden. Ik heb het gevoel dat we nog zo aan het begin staan van ons bedrijf the traveling yoga family. De studio staat er en het boek is af, maar nu komt de tijd van door ontwikkeling. Een online platform bouwen met fimpjes over yoga, meditatie maar ook over keuzes in het leven, zoeken van verstilling, doelen stellen, luisteren naar je zelf hoe doe je dat, uitdagingen in de opvoeding, tegenstrijdige belangen wat dan, vakantie met kinderen en zo kan ik nog heel veel onderwerpen bedenken waar ik de tijd voor zou willen hebben om over te bloggen of te vloggen. De webwinkel heeft nog meer mogelijkheden, maar ook jeroen zijn yogalessen hier in Chili kunnen nog verder door ontwikkeld worden. We hebben goede contacten en we brainstormen al over yogavakantie weken op verschillende plekken in Chili.
Een ander belangrijke reden is dat we hier ook een sociaal leven. Met Pablo en Hernan hebben we een vriendschap voor het leven opgebouwd. Het jaar was intensief en dat heeft onze vriendschap ook snel laten groeien. We hebben veel contacten hier en een rijk sociaal leven. Tegelijkertijd realiseren wij ons ook dat we dat thuis ook hebben. Eigenlijk hebben we hier precies het zelfde gecreeerd wat we in Nederland al hadden. Dat zorgt ook voor een soort van verscheurdheid. Omdat op 18000 km van elkaar mensen wonen die je allemaal heel graag om je heen hebt. Een deel van ons hart ligt in Nederland en een ander deel ligt Chili. Maar voor nu ligt onze toekomst in Chili. Hier hebben we een huis, een bedrijf, een studio en kansen.
Maar nu eerst naar Nederland voor onze boekpresentatie. Gelukkig gaan Pablo en Hernan mee. Wij dit hele tv avontuur zo met zijn zevenen beleefd dat het voor ons vreemd zou zijn om het avontuur zonder hun afteronden. Daarbij vind ik het ook een beetje spannend om terug te gaan. We leven hier zo in een bubbel en krijgen weinig tot niets mee van wat er in Nederland afspeelt. Ik weet ook niet zo goed waar ik me op voor moet bereiden, maar met zijn alle maken we er vast en zeker een leuke tijd van. We duiken er gewoon met zijn alle in.
Dinsdag ochtend komen we aan. En die dag zijn we reuze druk met regelzaken, de kapper en allerlei andere praktische vragen en de volgende dag begint bij ons de ratrace. Kapper, make-up, boekpresentatie, en rtl late night en zo vliegt de dag voorbij. We zijn in Holland en nu duiken we er ook maar gewoon helemaal in.
Namaste linda.

ballen in de lucht

beste mensen
Inmiddels hangt er een planning op de deur en hebben we ook maar een papierenagenda aangeschaft. De dagelijkse agenda loopt vol met yogalessen, schooltijden, sportactiviteiten plus allemaal belafspraken met Nederland en deadlines voor het boek. Daarnaast bouwen we aan een website, webwinkel en zijn we aan het oefenen met youtube fimpjes. Tel daar uren tv maken bij op en dan komen we tot de conclusie dat we in een super drukke periode zitten, terwijl wij dachten dat het rustiger zou worden. Het tegenovergestelde is waar.
De platte tekst voor het boek is klaar, maar daarmee is de klus nog niet geklaard. We hebben de opdracht dat we een verantwoording moeten schrijven en dat is een flinke uitzoek klus. Alles moet op jaartal, auteur en uit welk boek. Wij hebben ons nooit gerealiseerd dat sommige uitspraken door veel bekende mensen gebruikt worden, maar de oorsprong vaak bij heel andere mensen ligt. Voor ons boek hebben we geprobeerd om de oorsprong te achterhalen. Een soort van monnikenklus die Jeroen op zich heeft genomen. Daarnaast willen ze graag heel veel foto’s aangeleverd hebben in een megagrote resolutie. Het kost erg veel tijd om alle foto’s één voor één te versturen. Maar het zit erop.
Deze week hebben we gehoord dat we alle teksten goedgekeurd zijn en de verantwoording compleet is. Een reden voor een feestje. Eigenlijk bedenken we iedere week wel een reden voor een feestje. Menig avondje hebben we al doorgebracht in de keuken van Pablo en Hernan met een set speelkaarten. Het spelletjes 31 is veruit favoriet. Zeker sinds we ingevoerd hebben dat wanneer je op de ezel zit (je laatste muntje kunt verliezen) je een pruik op moet zetten zodat iedereen kan zien dat je er bijna uit ligt. Deze keer bakken we er ook nog een appeltaart bij en is het feest echt compleet.
Een reden voor een echt feestje hebben we deze week ook Jeroen is jarig en de voorkant van het boek komt binnen. Vol verwondering en met trots bekijken we drie verschillende voorkanten. Wat ziet het er mooi uit en sluit de stijl goed aan bij onze smaak. Ik had gehoopt dat deze heel mooi zou worden, maar in de werkelijkheid is het nog veel mooier. Nu lopen jullie natuurlijk drie weken achter op de werkelijke datum en inmiddels in het boek definitief klaar en bij de drukker. 23 november komt het uit, maar het is nu al te bestellen via http://www.boekenwereld.com/yogafamily4
Inmiddels zijn we ook weer enkele weken onderweg met onze dagelijkse yogapractice. De dagelijkse spierpijn is voorbij en ik ga langzaam de routine van de klas onthouden, dat helpt mij om meer in de flow te komen. Toch is iedere les weer heel anders. Mijn lijf reageert nog steeds wisselend. Soms kom ik veel dieper in de houdingen dan de andere keer, een duidelijk verband tussen eten, slaap of stress heb ik nog niet ontdekt, maar zal er vast en zeker zijn. Wat ik wel merk is dat mijn spijsvertering het een stuk beter doet. Wat ik geweldig vind, omdat ik al jaren last heb van een hele trage stoelgang. Wat ik ook merk is dat ik nu aan kom bij spiergroepen die veel lastiger te rekken zijn. In eerste instantie boekte ik veel resultaat met het verlengen van hamstrings/ achterkant benen, waardoor het lijkt of je grote stappen vooruit maakt. Maar nu ben ik bezig met de verlenging van mijn rug en zowel mijn onderrug en mijn schouderbladen zitten redelijk vast. Eerlijk gezegd zitten die muurvast en kost het heel veel moeite, discipline en zoeken naar de pijngrens om daar te blijven rekken. Nu komt het dus aan op mijn eigen volharding, dagelijkse routine en acceptatie. Het mooie is dat ik nu ook aankom bij de psychische kant van yoga. Hoe blijf ik uit de prestatie, perfectie en hou ik mijn concentratie. Hoe vind ik letterlijk meer balans? Ik vind mijn antwoord in de ademhaling. Daar me te focussen op mijn ademhaling en heel gericht te tellen naar vier tellen in en vier tellen uit ademen komt er veel meer rust in mijn hoofd. Kan ik veel beter mijn eigen gedachten observeren en ook weer loslaten.
Ik loop dit proces gelijk met de mannen en het is leuk om te zien hoe verschillend we het aanvliegen. Hernan vecht zich in de houdingen en wil zo snel mogelijk vooruitgang. Pablo verbaasd zich vooral over wat hij kan en beide winnen ze heel snel aan flexibiliteit. We zijn trots op het ons resultaat en samen hebben we er veel lol in.
De yogaschool ontwikkeld zich in een razend tempo. Naast de lessen van Jeroen zijn er ook al andere yogadocenten die les geven en zijn we gestart met zumbalessen. De sportambtenaar van de gemeente is langs geweest en is super enthousiast. Voor dit jaar zijn de subsidies vergeven maar voor volgend jaar wil hij supergraag samenwerken met de yogastudio. Voor dit jaar worden er wat afspraken gemaakt waarbij we betaald worden in natura. (lees spullen) en voor volgend jaar gaan we de onderhandeling starten vanuit het uitgangspunt dat zij willen dat de yogastudio het centrale punt wordt voor dans, yoga en oosterse vechtsporten.
Ondertussen oriënteert Jeroen zich ook op het geven van gastlessen bij andere yogascholen en is hij gevraagd om een les te geven aan docenten in de bekenste yogaschool van Santiago, Plus een uitnodiging om les te geven op het grootste yogaevent van Chili, de yogaexpo. We ontwikkelen dus op vol tempo door.
Namaste linda.

Tijd of prioriteit

De tijd vliegt voorbij en voordat je het weet zit je weer in een ritme van alledag. Worden we geleefd door onze agenda en dagelijkse dingen en vergeten we stil te staan bij wat we echt belangrijk vinden. Die valkuil is hier net zo groot als Nederland.

Ons hoofd is vol met de laatste afrondingen van het boek. Het allerlaatste puntje op de i is de verantwoording. Dat wordt de laatste pagina van het boek, die waarschijnlijk niemand gaat lezen, maar nu uren zo niet dagen in beslag neemt. Van ieder citaat of theoretische onderbouwing moet de bron vermeld worden, met daarbij de naam, boek en jaartal en dat is best een puzzel. Daarnaast zijn we druk met de ontwikkeling van een Website om ‘the traveling yoga family’ verder door te kunnen ontwikkelen. Jeroen geeft 11 lessen per week en de pr is in volle gang. Kortom een gewone over volle werkweek.

Lees “Tijd of prioriteit” verder

Puppy’s

Op zondagochtend lopen we met de meiden door het park. Het is eindelijk weer mooi weer na dagen van heel veel regen. De opening stond eigenlijk voor gistermiddag gepland maar die hebben we door de regen maar een week naar achter geplaatst. Deze week neemt de kans op regen af. Gelukkig maar want we zijn de regen en de modder meer dan zat.
Maar vandaag schijnt de zon en we kunnen eindelijk naar buiten. De schade in het park is enorm. Hele bomen zijn met wortel en al naar beneden komen glijden, het beekje is veranderd in een echte rivier en het pad is modderig. Piplala vind het geweldig om weer de natuur in te zijn en de meiden stampen in de plassen.
Inez is de eerste die een klein puppy ziet lopen. Ze rent er heen en ontdekt dat er zes hondjes in en bij en plastiek kratje zitten. Ze piepen vreselijk en willen niets liever dan aan piplala haar tepels drinken. Pip houdt ze lief maar resoluut op afstand. De kinderen zijn vertederd en nemen de pups 1 voor 1 mee naar een plas water een stuk naar beneden. Ze hebben vreselijke dorst.

Lees “Puppy’s” verder

Yoga

Beste mensen

Nu de vloer in de yogastudio ligt beginnen we ook met de eerste lessen. Pablo, Hernan en ik hebben ons voorgenomen om zes dagen in de week yoga te gaan doen en we gaan er vol voor.
Iedere ochtend staan we keurig om 09.00 op de mat en sommige avonden doen we ook nog eens de avondles van 19.00 mee. We komen al vrij snel tot de ontdekking dat de spierpijn minder wordt door juist te strekken en dat wij ons na de les beter voelen dan daarvoor.
We hebben ons alle drie voorgenomen om de eerste drie maanden heel intensief mee te doen en daarna pas te evalueren wat wij ervan vinden. Ik kan natuurlijk het beste voor mij zelf praten, maar een echte doorzetter op sportgebied ben ik niet. Als kind was ik eigenlijk in geen 1 sport echt getalenteerd, ik kon prima mee komen en werd ook niet als laatste gekozen bij spelletjes, maar zeker ook niet als eerste. Jeroen en ik hebben het er weleens over. Sport is voor hem zijn hele leven al heel belangrijk en hij kent echt momenten dat hij zichzelf zo uitdaagde dat hij letterlijk moest overgeven naast de fiets. Ik daarentegen heb jarenlang getraind met een hartslag meter omdat ik zelf dacht dat ik echt doodging, maar mijn hartslagmeter pas 125 aangaf en ik er dus nog prima een tandje bovenop kon doen. Sporten valt bij mij al jaren onder het kopje noodzakelijk kwaad omdat ik toch gezond en model wil blijven. Soms hoor ik vriendinnen zeggen dat ze verslaafd zijn aan hardlopen. Dat lijkt me zo heerlijk. Theorieën geven aan dat je iets drie maanden structureel moet doen en dan wordt het een automatisch patroon of een dagelijkse behoefte. Vandaar ons commitment. Wij gaan heel Nederland laten zien wat drie maanden yoga met je doet. De eerste twee weken zitten erop en iedere eerste stap is moeilijk, maar deze is pijnlijk en moeilijk. Zelf adem in en adem uit is soms nog een echte uitdaging als ik met mijn knieën tegen mijn oren moet duwen en ik het gevoel heb dat ik mezelf wurg met mijn eigen borsten en mijn buikje toch echt in de weg zit. Echt charmant voel ik mezelf niet, maar wie weet praat ik over een paar maanden wel anders.
Tot aan de opening geven we dagelijks twee gratis yogalessen om zo meer bekendheid te geven aan studio. Tot nu toe draait het goed. Dagelijks hebben we 10 tot 15 man op de mat staan, niet gek voor een beginnende studio. Het praat zich goed rond en er komen steeds meer mensen een kijkje nemen.

Voor het vak tv maken krijg ik meer respect als ik zie hoe moeilijk het is om een vlog te maken met de kinderen voor de dam tot damloop. Ik geloof dat we wel bij take 20 waren voordat het er na tevredenheid opstond. Iedere keer ging er wel wat mis. Dan had Inez het briefje met sms damloop naar 4333 weer op de kop en een andere keer struikelde Dean weer over zijn uitleg waarop wij gaan lopen. Wij wilde het in één keer opnemen, eigen vanwege het simpele feit dat wij ons zelf nog helemaal moeten scholen in het monteren van filmpjes. Dat is onze volgende uitdaging als de yogastudio open is. Het opnemen van filmpjes voor op YouTube. Zeg nu zelf, dromen en uitdagingen moet je houden.
Sms’en kan nog steeds.
sms: damloop
naar: 4333
geef eenmalig 3 euro.

Lees “Yoga” verder

Een terugblik naar de afgelopen weken

Blog Linda

Inmiddels is het weken geleden dat ik de tijd en rust heb genomen om een blog te schrijven. In eerste instantie wilde ik de uitzendingen van de vakantie eerst even afwachten zodat mijn verhaal chronologisch zou lopen aan de uitzending. De eerste zeven dagen van onze vakantie zijn gefilmd en dat werd uiteindelijk over drie uitzendingen verdeeld. Gelukkig konden jullie via foto’s al wel zien dat we 17 geweldige vakantiedagen hebben gehad. Maar na dat wachten kwam de afronding van de yogastudio. Voorbereiden opening en het afronden van alle teksten voor het boek. Vandaar even geen blog.

Lees “Een terugblik naar de afgelopen weken” verder

Dam tot dam loop

Blog Jeroen

Terwijl ik dit opschrijf wisselen zon en regen zich in een rap tempo af in pichilemu/ Cahuil en  zijn wij volop bezig met  de laatste fase van de yogaschool.

Ondanks dat de afgelopen weken zijn niet altijd even gemakkelijk geweest kijken we allemaal weer naar voren. Met een heerlijke vakantie in het vooruitzicht. De kunst is om het nu te accepteren en er verder geen oordeel over te hebben. Zoals Boeddha ooit zei:”lijden creëren we zelf door negatieve gedachten en emoties aandacht te blijven geven. Kijk nu om je heen, is er op dit moment iets aan de hand, nee? Dan adem in en langzaam weer uit.

Lees “Dam tot dam loop” verder

Terugblik

Blog Linda

Ik zit nu genietend van een kop thee in Alcohuaz in de pisco vallei ongeveer 800 kilometer van Pichilemu. Onze vakantie zit er bijna weer op. Het was intens genieten maar op deze verhalen mogen jullie nog drie weken wachten. Maar ik beloof je de foto’s worden fantastisch. Wat is Chili toch een ongelofelijk mooi land. En dan te bedenken dat we nog maar een fractie van dit land hebben mogen bereizen.

Lees “Terugblik” verder