Blog Linda
Balans is voor mij één van de belangrijkste waarden in mijn persoonlijke leven. Het lijkt zo’n simpel woord, maar ik kan het soms reuze ingewikkeld vinden. Het ongeluk van Jeroen is nu ruim vier weken geleden en zijn herstel gaat wonderbaarlijk goed. Geen reden om te klagen dus, maar toch ben ik zelf uit balans. Er is nog steeds een lijst van kleine dingen die moeten gebeuren en de dagen vliegen voorbij.
Mijn eerste doel is om het leven van de kinderen zo normaal mogelijk te laten doorlopen. Ik wil graag dat hun leven hier in Chili leuk en uitdagend voor hen is. We hebben de keuze om naar Chili te gaan en mee te doen aan HHE met zijn allen gemaakt, maar helemaal goed inschatten wat het effect was konden we natuurlijk van te voren niet. We konden het effect niet voorspellen van een ‘publiek’ persoon zijn en ook niet hoe het zou zijn als je wekelijks op tv zou zijn. Daarnaast ‘kent’ iedereen en hebben veel mensen ok een mening. Veelal positief maar soms zeker ook negatief.
Nu zijn we een half jaar hier en kunnen we langzaam aan de balans opmaken. De kinderen zijn heel eerlijk en open en geven aan dat ze sommige dingen heel leuk vinden. Het avontuur, de uitjes, veel tijd als gezin, de lange vakantie in de winter, leren van nieuwe talen, ontmoeten van nieuwe mensen en de ervaring van hoe werkt het maken van een tv-programma. Een nadeel vinden ze gemis van vrienden en vriendinnen, opa en oma en familie. Soms is er een taalbarrière bij het spelen, zeker Jana kan met haar fantasiespel dit soms als lastig ervaren. Dean mist op dit moment zijn leeftijdsgenootjes en surfmaatjes enorm. Daarnaast geven ze aan dat het hier soms net zo saai kan zijn als in Nederland maar dat ze hier veel minder alternatieven hebben door het geïsoleerde wonen, taal barrière en de reistijd. Het is dus echt niet alleen maar leuk! Zoals niets in het leven alleen maar leuk is. Toch probeer ik het leven van de kinderen wel zoveel mogelijk in balans te houden. Mijn eerste prioriteit is daarom om hen zoveel mogelijk een normaal leven te laten leiden met vriendjes en vriendinnetjes, sportclubs en voldoende tijd en aandacht van ons als ouders. Veel van mijn tijd gaat dus naar het rijden van de kids, het doen van het huishouden, gezond te koken en natuurlijk tv maken. Want ja dat kost ook tijd. De microfoons moeten op, verschillende shots maken, quotes geven en weer afzenderen. Normaal gesproken delen Jeroen en ik deze klussen, maar nu Jeroen niet zoveel kan rijden, is die balans dus even weg.
Een ander punt is dat Jeroen en ik een andere balans krijgen. Jeroen is heel druk met zijn eigen helingsproces, mediteert veel, schrijf aan zijn boek en is overdag veel met zijn aandacht bij zichzelf. De weg naar binnen heeft hij ook nodig om de helen en zijn boek te kunnen schrijven. Ik daarintegen schakel op, neem weinig tot geen eigen tijd omdat ik simpelweg de rust niet neem om af en toe tijd voor mezelf te nemen. Grappig eigenlijk hoe dit werkt. Juist nu het extra goed voor me is om iedere dag even een half uurtje voor mezelf te nemen en yoga te doen of te mediteren is dit het eerste dat ik uit mijn dagritme skip. Vanuit de gedachten dat ik daar geen tijd voor heb, maar waarschijnlijk ben ik veel effectiever als ik het wel zou doen en zou het in ieder geval goed zijn voor me. Jeroen is zen en houdt zijn goede opgeruimde humeur terwijl ik daarin tegen soms best wel eens kribbig of te gehaast kan zijn. Oké morgen weer een nieuwe kans om het anders te organiseren voor mezelf.
Jeroen en ik maken samen een lijst met klusjes en plannen daar gelijk een tijdspad bij, dat geeft mij een beetje lucht, het hoeft niet allemaal vandaag af en daarbij maakt het mijn hoofd leeg. Ik plan bewust in de week wat leuke activiteiten en breng wat structuur aan in de speelafspraken. Zo is het voor iedereen wat beter te doen. Daarbij komt dat Jeroen af en toe van het terrein af gaat om iets met de kinderen of met zijn alle te doen. De balans schuift dus langzaam aan weer meer terug naar het midden.
Deze week staan er twee leuke dingen voor de meiden op het programma. Paardrijden en een verjaardagsfeestje (dit naast de gitaarles en zwemles) en Dean zijn volleybal en surfen natuurlijk. Het paardrijden was een feestje voor ons allemaal. Dean wilde weer lekker gaan surfen, zijn grote passie en uitlaatklep op dit moment, papa een stukje lopen met piplala en ik met de meiden op het paard. Ik heb nog nooit iemand met een cap zien rijden en ik kan ze hier simpelweg ook niet krijgen. Samen met Jeroen hebben. We de afweging gemaakt gunnen we Jana maar zeker ook Inez ze af en toe een mooie rit met een paard of besluiten we om op basis van het risico van vallen het niet te doen. De keuze is voor ons snel gemaakt. We gaan voor het geluksmoment en accepteren het risico. Voor mij is dit een geluksmomentje met een gouden randje. Twee stralende meiden die het super goed doen, buiten in de natuur, met de wind in mijn haren op een paard. Zowel Jana als Inez luisteren uitstekend naar mijn adviezen en ze pikken het paardrijden erg snel op. Als ik zie hoe zij samen genieten van deze rit, even alle zorgen en stress geheel kwijt zijn dan is dat terecht Genieten met een hoofdletter G.
Maar ook als ik ze zie rondrennen bij Isabel en Amaia de kinderen van Kara en mauri dan kijk ik weer vol verwondering naar hoe snel zij zich ontwikkelen, hoe zij twee talen oppakken en hoe knap zij zich kunnen uitdrukken in het Engels. In het engels hebben ze echte gesprekken, in het Spaans kunnen zij de grote lijnen volgen. Super knap toch!!
NAMASTE Linda