Categorie: Actueel

Lieve mensen,
Linda is met de kinderen naar Pablo en Hernan en ik kijk nu hoe piplala rustig op haar kussen ligt te slapen. Ik kan nog steeds niet bevatten wat er de afgelopen dagen allemaal is gebeurd en ik moet het voor mijzelf echt nog een plek geven. Een ding is duidelijk, het leven kan zeer turbulent zijn en vaak heb je gewoon te dealen met de situatie op dat moment.
Linda en ik hadden net de kinderen richting hun sport gebracht en Dean was gaan werken bij Falucho. Wat Linda en ik eigenlijk altijd doen is lekker wandelen met de honden. Geïnspireerd door ons eigen boek besluiten we lekker op blote voeten te gaan wandelen. Linda wil graag laten zien welke prachtige paardrijtocht ze altijd maakt en we lopen richting het bos. We genieten intens van dit soort momenten. De honden lopen lekker voor ons uit in een prachtig stukje natuur. Aan de linkerkant ligt de zee en wij lopen net achter de duinen langs het meer in een vogelrijk gebied. We zien de meest mooie vogels waar shanti heerlijk achter aanrent. Wat is het hier mooi. Ondertussen ervaren we hoe de modder tussen onze tenen omhoog kruipt en het gefluit van de volgels. We stappen samen lekker door we hebben ruim 1,5 uur voordat we de meiden weer kunnen ophalen. We komen bij het bos, waar de zonnestralen prachtig tussen de bomen door schijnen. Het is hier zo stil. Deze tijd van het jaar is het in pichilemu prachtig. Iedere dag schijnt de zon en de hectiek van de zomer hebben we inmiddels ver achtergelaten en zijn de stranden zover je kunt kijken leeg en verlaten. We lopen lekker door de bossen en Linda vergist zich waardoor we veel verder dan gepland we terug het strand op lopen. De honden struinen lekker door de duinen, af en toe zijn ze uit het zicht en dan roepen we ze. Piplala komt dan vrijwel direct en shanti laten we zeggen begrijpt Nederlands nog niet zo goed, maar komt uiteindelijk wel.
Als we het strand oplopen zien we dat Piplala meer schuim om haar mond heeft dan normaal. Het wordt snel meer en ze krijgt diarree. Als Linda dan ook nog ziet dat ze met haar achterpoot begint te slepen raken we in lichte paniek. Lin roept doorlopen, pip heeft gif gegeten dit gaat niet goed! Ik doe haar aan de lijn.” Daarna gaat het echt heel snel. Ik zie de paniek in de ogen van Piplala die wil zeggen “help ik voel mij niet goed” ze begint nu echt uitval te krijgen en van het ene op het andere moment valt ze om. Ze kan niet meer lopen hoe hard ze ook voor ons wil werken. Ik til haar op en probeer nog sneller te lopen. Ik voel dat dit echt niet goed is en Linda voelt hetzelfde. Tranen bungelen over onze wangen. “ Linda ze gaat dood ze gaat dood!” schreeuw ik. “Ga de auto halen” Linda begint te rennen, maar ik roep haar ook weer terug. Dit heeft geen zin, als ze sterft dan wil ik dat je bij mij bent en met de auto moet ze een heel eind omrijden om hier überhaupt te kunnen komen. Dat kost tijd i.p.v. dat we sneller zijn.
Linda zet haar schouder onder mijn schouder en ik voel Piplala letterlijk leeg lopen van boven en onder loopt het vocht uit haar lichaam. Ze piept naar adem en haar mond wordt helemaal grauw. Vaak denk ik aan stoppen, het is zo zwaar door het Mulle zand maar ik weet niet waar we de kracht vandaan gehaald hebben maar na 20 minuten bereiken we de auto.
Ik krijg de deur van de auto niet open en in paniek schreeuw ik naar overlanders die naast mij staan geparkeerd dat ze mij naar de dierenarts moeten brengen. Ze horen de paniek in mijn stem en willen mij uiteraard helpen. Ondertussen heeft Linda blijkbaar met meer rust de autodeur opengekregen en toetert dat ik moet komen. Lunda rijdt ons naar de dierenarts en ik hou Piplala op mijn schoot. Wat ben ik blij dat Linda reed want in blinde paniek had ik echt ongelukken kunnen veroorzaken. Bijna bij de dierenarts voel ik dat Piplala wegzakt en ik zeg nog tegen Linda ze is dood! Met Piplala op mijn arm ren ik de winkel binnen direct naar achter waar ik al vaker ben geweest. Gelukkig handelt ze direct. Ze begint met reanimeren en vraagt snel of ik het over kan nemen. Zij scheert alle vier haar poten en geeft allerlei medicatie en een infuus. Ik moet op Piplala gaan liggen omdat ze epileptische schokken heeft en daarna is het stil. Doodstil. De dierenarts heeft ondertussen een tube ingebracht en beademt haar. Ik zeg dat ze kan stoppen we zijn te laat. De dierenarts echter blijft doorgaan en stimuleert mij ook te blijven masseren. Er is hartslag, super zwak. arme Piplala why? Ruim 20 min geef ik hartmassage en beademen wij haar met de hand. Haar tandvlees werd donker grijs, ze liep leeg. Ik dacht echt ze is dood.
Het ging zo snel…. zo pijnlijk en zo heftig! ik was ervan overtuigt dat ze het niet zou halen. De dierenarts had vaker dit soort vergiftigingen gehad en we moesten hoop houden een aantal honden hadden het gehaald maar de meeste niet. De eerste 48 zijn kritiek en daarna komt er een langzaam herstel met de mogelijkheid dat ze hersenbeschadiging of ander letsel opgelopen heeft door het gif. Piplala was wel erg gezond en in een uitstekende conditie. Dat is een hoopvol uitgangspunt, maar ze is zwaar vergiftig.
Linda had ondertussen de meiden opgehaald en was aan het wachten tot ze naar binnen mocht. Ik wilde dat we allemaal bewust afscheid namen van Piplala omdat we er sterk rekeningen moesten houden dat ze de volgende dag niet zou halen. Het verdriet is onbeschrijfelijk en de liefde voor Piplala zo bijzonder groot. Piplala was er altijd bij, wij namen haar overal mee naar toe. Zelf bij onze boekentour door Nederland was ze meestal van de partij en heeft ze menig hart gestolen. We wilde ook dat Dean afscheid nam en we hebben hem opgehaald bij falucho.
Daarna begint het wachten. De machteloosheid is zo groot. We bellen het thuisfront en brengen onze vrienden op de hoogte. Ook plaatsen we een bericht op instagram en Facebook omdat wij geloven dat positieve aandacht pip helpt bij zijn gevecht om te blijven leven. Het is snel duidelijk dat veel mensen intens meeleven met Piplala of ze het verdriet zelf kunnen voelen. We krijgen intens veel lieve berichten binnen. Slapen doen we uiteraard niet en we proberen met al onze energie bij Piplala te zijn.
Ik krijg uiteraard veel flashbacks naar mijn eigen val en het herstel en probeer net als toen heel bewust in en uit te ademen met de mantra “ Piplala leef!” Tegen een uur of zeven appen we de dierenarts en krijgen we het bericht dat Piplala nog leeft. Ze had tegen een uur of vier in de nacht overgegeven en veel toxic daarmee uit haar lichaam gegooid. Dit was het eerste zeer positieve signaal.
Tegen 11.00 uur in de ochtend gaan we met zijn allen even kijken. Linda en ik gaan eerst even en wat was ik blij om haar levend te zien. Dit had ik niet verwacht en er stromen tranen van geluk over mijn wangen. Piplala wil werken maar ze is nog te zwak. Als iedereen haar even geknuffeld heeft laten we haar met rust en spreken met de arts af dat we de volgende dag weer overleg hebben en we verder kijken. Als we de bij de dierenarts komen horen we Piplala al piepen in de bench. We constateren ook dat haar infuus eruit is en zien we dat ze geplast heeft. Hoe blij kun je zijn met plas van je hond. In overleg besluiten we om haar, nu ze en wat gegeten heeft en geplast heeft, om haar mee naar huis te nemen.
De arts spreekt van een waar wonder! Zo snel een hond zien opknappen heeft ze nog nooit gezien. Pip kan niet op haar achterpoten staan, maar dat kan ook door de narcose komen die ze toegediend heeft gekregen, daarnaast is ze super kortademig, maar ook dat kan komen door het gif of door het hartslag verhogende medicatie. We zijn er nog lang niet, maar ze leeft en is allert.
Thuis ga ik naast haar slapen en wederom ben ik de hele nacht bezig haar te masseren en samen met haar te ademen. Lin komt af en toe naar beneden en samen realiseren we dat wat we al wisten: hoe veel we van elkaar, van de kinderen en van dieren houden! De volgende ochtend kan ze moeizaam staan en drie stapjes zetten, we tillen haar op en ze plast in de tuin. Wat zijn we trots.
We zijn intens dankbaar voor al die steun en aandacht voor Piplala en het houdt even veel mensen bezig. Piplala hersteld sneller dan iedereen had durven hopen. Net als bij mijn val ben ik dankbaar dat zowel ik als Piplala ineen uitstekende conditie waren om een dergelijk zwaar incident op te kunnen vangen. Wij zijn dankbaar voor het feit dat we kennis hebben, van ademhaling, meditatie en energiestromen en vooral ook in staat zijn om bijna altijd de rust te bewaren of snel terug te vinden en vooral weer te hopen en naar voren te kijken.
Ik realiseer mij ook dat deze gebeurtenis een intense indruk op mij heeft gemaakt en ik ook de tijd moet nemen om het allemaal een plek te geven. Het schrijven van dit blog helpt mij hier enorm bij. Ik hoop dat we mensen mogen inspireren en laten zien wat de kracht van liefde en ademhaling een positief effect kan hebben en dat we dankbaar zijn dat we de rust hebben ervaren om deze gebeurtenis ook weer met ons allen een plek te geven,
Namaste jeroen

 

De rust is weer terug in ons gezin en we worden niet meer geregeerd door de waan van de dag, nu de verhuizing een feit is en nu het hoofdstuk La Sirena helemaal afgesloten is, kunnen we de aandacht weer meer richten op ons gezin. Er ontstaat langzaam weer een heldere structuur. Jeroen en ik staan om 08.00 op en doen lekker op ons gemak ons eigen ding. Grappig om te merken hoe enorm ik kan genieten van het onbeperkte warme water. Het gemak van gewoon de kraan open draaien en dan een constante waterdruk te hebben. We hebben nu zelfs twee badkamers waardoor jeroen en ik allebei in stilte ons eigen ritueeltjes kunnen uitvoeren. De kinderen staan rond half negen op en met zijn allen eten we een fruit ontbijt. Jeroen en ik gaan alle doordeweekse dagen om 08.50 naar de yoga studio en meestal gaan er kinderen mee.

Dean kiest er regelmatig voor om alvast te starten met zijn thuisonderwijs. Voor Dean is de keuze helder. Hij kiest voor om havo drie af te ronden en door te gaan met thuisonderwijs havo vier. Daarnaast doet hij 1 dag in de week vrijwilligers werk bij een brood/ banketbakker, surft hij bijna dagelijks en start hij in maart weer met een nieuw seizoen volleybal bij de heren 1 en de jongens van pichilemu. Zijn doel is in 2020 te starten met zijn HBO eco-toerisme. Een prachtig doel dat wij heel graag ondersteunen, maar zeker niet makkelijk haalbaar. Hij heeft de afgelopen periode in Nederland kunnen ervaren dat hij op sommige vakken prima mee kon, op havo drie niveau, maar dat hij er bij sommige vakken ook nog flink aan moet trekken. Zelf onderwijs is ook best veel gevraagd voor een 15 jarige. Daarom hebben we voor dit jaar besloten dat Jeroen Dean intensief begeleid bij school. Hij begeleid hem vijf dagen in de week minimaal twee uur individueel. Vaak maken ze een les samen, spreken de opdrachten voor waarna Dean ze zelfstandig maakt. Sommige opdrachten worden opgestuurd per mail naar Nederland en andere kijken ze samen na. Voor Dean is deze intensieve begeleiden heel prettig, voor Jeroen voelt het soms als cadeautje aan zijn zoon en soms als tijdrovend en heeft hij het gevoel dat hij zijn havo nog en keer doet.

Voor de meiden ligt school veel ingewikkelder. De meiden vonden hun schooltje heel leuk, maar didactisch hebben ze wel een achterstand opgelopen. We hebben vorig jaar wel geprobeerd om de Nederlandse taal van de meiden op gelijk niveau als hun Nederlandse klasgenootjes te houden, maar dat is niet gelukt. Deels komt dat doordat wij zelf te druk waren, deels omdat Jana ernstige dyslexie heeft en een echte beelddenker (net als mama), maar ook omdat de meiden geen zin meer hadden in schoolwerk nadat ze thuis kwamen van school. Het lees en schrijf tempo van beide meiden ligt te laag, spelling loopt achter maar ook bij rekenen is een achterstand te zien. Daar tegenover staat zeer goed Engels, basis Spaans en ontzettende leuke, sociale, speelse, creatieve en flexibele meiden. Hoe halen we nu het beste uit de mogelijkheden die we hier hebben?

Op dit moment is er hier zomer vakantie van 10 weken. Tot half maart hebben we dus de tijd om onze keuzes te maken. We zijn nu gestart met thuisonderwijs met behulp van een schoolpakket van de wereldschool. Vijf dagen in de week begeleid ik hen 2 tot 3 uur bij hun schoolwerk. Gezellig met zijn drieën aan de keukentafel werkt het best. Zolang als ik maar de rust heb om gewoon bij hen te zitten. Bemoedigend te knikken of te knipogen gaat het eigenlijk allemaal vanzelf. We nemen de les door en vervolgens gaan ze zelfstandig aan het werk. Zo gauw als ik even wat anders wil doen, mail wil beantwoorden of de was wil vouwen zijn ze al afgeleid en is naar mij kijken al interessanter dan hun schoolwerk. Soms hoor ik mezelf praten als mijn eigen moeder. ‘Aandacht bij je werk. De antwoorden staan niet in de lucht geschreven. Concentreer jezelf.’ Het herinnert me aan hoe vermoeiend en frustrerend ik zelf de lagere en middelbare school heb gevonden. Eigenlijk ging dat pas over toen ik begon met mijn MBO agogisch werk en daarna mijn HBO- sociaal pedagogisch werk. De lesstof werd toen pas interessant. En daar kwam ik tot de ontdekking dat het voor mij, in vergelijking tot mijn toenmalige klasgenoten, makkelijker was om goed te luisteren naar de colleges en daar de toetsstof uit te filteren. Eerlijk gezegd kon ik al mijn toetsen maken door het leren van mijn eigen aantekeningen. Dat scheelde mij mega veel leeswerk.

Met de meiden probeer ik er dus ook maar steeds een spelletje of wat anders creatief van te maken. Jana wil het allemaal zien en ervaren voordat ze het toe kan passen of snappen en Inez kan gewoon niet stil zitten. Inez is super intelligent en snel verveeld.

Zelf onderwijs geven heeft het grote voordeel dat ze snel leren, voorsprong oplopen en het onderwijs naadloos aansluit bij hun leervragen. Een nadeel is dat ze het sociale en creatieve deel van school missen en dat is ook super belangrijk voor hun ontwikkeling. Nu zijn we in overleg of het mogelijk is om de meiden vanaf 12.00 naar school te laten gaan voor de creatieve vakken en vervolgens het middag programma van sport/spel en muziek te laten volgen. Een andere optie is een andere locale school waardoor ze heel snel Spaans leren en een groter leerlingen aantal zodat ze meer vriendjes kunnen maken. Ook dan zouden we parttime onderwijs willen.
Een derde optie is te gaan werken met vrijwilligers. Voor minimaal drie weken komt er dan een jong volwassen bij ons in huis wonen. Wij bieden hen een bed en eten en in ruil daarvoor geven zij onze kinderen vijf ochtenden in de week onderwijs. De rest van de dag en in de weekenden doen zij hun eigen ding. Het concept van work away. Of woofers. Super leuk en leerzaam voor de kids, maar soms ook een inbreuk op je privacy. We gaan ons er in verdiepen en wie weet komt er wel een leuke reactie op deze blog. Ik vertrouw er op dat her juiste antwoord zich wel aandient.

Terug naar het ritme van de dag. 11.30 terug van de yogales en met zijn alle brunchen. Lekker broodjes met tomaat, komkommer, paprika, advocado, ei en kaas. Om vervolgens huiswerk te starten. Rond 14.00 is iedereen klaar en is het tijd voor ons eigen ding. Iedere dag is dat anders, maar altijd in goed overleg wat iedereen wil.

De laatste week staat regelmatig een bezoekje aan Lily op de planning. We hebben haar anderhalve week geleden uitgezet in een vogelreservaat en daar heeft ze het super. Voor ons, maar zeker voor de kinderen een hele lastige keuze. Lily hoorde zo bij ons leven op La Sirena en we waren allemaal erg aan haar gehecht. Haar vrolijke gekwaak hoorde bij de geluiden van het huis en zij had zo haar eigen gewoontes. Tegelijkertijd was ze inmiddels ook een volwassen en zelfstandige eend. We konden haar meenemen naar ons nieuwe huis, de eigenaar heeft een mooi groot kippenhok met ren, maar het blijft haar opsluiten na een heerlijk vrij leven. Vrij loslopen is onmogelijk met de twee honden van de huisbazin. Rationeel weten we dat het in Lily haar belang is om haar los te laten.
Het afscheid is emotioneel en het lijkt wel of ze het begrijpt. Ze knuffelt, springt op schoot en kletst/kwaakt voor tien. Jeroen en ik brengen haar samen weg, de kinderen vinden het te lastig. Wij parkeren de auto aan de rand van het reservaat bij de zoutvelden en lopen via de smalle dijkjes zover mogelijk het reservaat in. We laten haar los en ze zwemt gelijk naar andere ganzenjongen. Die gelijk beginnen te blazen. Lily is een volhouder en zwemt vrolijk rondjes om de jonge heen. Op ons roepen komt ze terug, maar blijft buiten pak bereik. Stiekem had ik gehoopt dat ze terug zou komen, máar ik weet dat het beste is voor haar. We laten haar achter met een verdrietig gevoel. Het is goed, maar we gaan haar missen. We komen terug met de kinderen. Het is zo leuk, als ze de auto hoort toeteren of ons roepen komt ze naar de kant zwemmen om ons te begroeten. Ze kwaakt en spettert. Super lief, ze herkent ons. De laatste dagen komt ze zelfs uit het water om te knuffelen en zwemt vervolgens weer weg naar de groep ganzen jongen. Ze heeft het naar haar zin. Fijn om te zien dat een lastige en ook verdrietige keuze toch ook de beste keuze kan zijn. Een mooie levensles voor de kinderen.

Namaste Linda.