Categorie: Family Blog

Beste mensen,
Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Vooropgesteld het gaat goed met ons. We zijn oprecht dankbaar voor het boek wat we hebben geschreven wat dagelijks kunnen we toepassen en genieten van wat we zelf hebben opgeschreven. We staan achter onze inspiraties en realiseren ons ook dat opschrijven soms eenvoudiger is dan ze iedere dag toepassen. De eerste inspiraties zoals kracht van de ademhaling, kracht van de natuur en stilte, kracht van dankbaarheid en liefde zijn echt geïntegreerd in ons dagelijks leven. Ik heb een uitdaging op het thema dromen en verbeelden en het thema loslaten. Niet loslaten in materiële zin, maar loslaten van bepaalde gedachten en vastgeroeste denkbeelden van hoe het hoort.
We krijgen op dit moment niet helder wat de volgende stap is en hoe ons leven zich verder ontvouwt. Maar wellicht is dat ook wel de onderliggende boodschap. Vertrouwen hebben dat het leven zich ontvouwt en dat je je niet te druk moet maken over hoe de toekomst eruit ziet. We zeggen dat alleen in het NU je kunt handelen en dat de toekomst de toekomst is en het verleden al geweest is. Maar toch zijn we heel veel tijd bezig met de toekomst met de Wat als Dan vragen.
Ik realiseer mij dan vaak dat alle grote veranderingen in mijn leven er op een bepaald moment gewoon waren , die had ik van te voren niet kunnen bedenken. Of het nu de eerste ontmoeting met Linda was, ontmoetingen tijdens onze reizen, mijn laatste baan, de deelname aan het eerste seizoen van helemaal het einde, de ziekte van mijn schoonzus. Het zijn allemaal gebeurtenissen die je van te voren niet had kunnen voorspellen en waar je gewoon mee te dealen hebt.
We hebben nu ook te dealen met een yogaschool die maar niet wil lopen, geld wat aan het interen is, yogafilmpjes die we proberen te maken maar waar we nog niet tevreden over zijn en ons echt realiseren dat het een vak is, filmpjes maken! Maar ook dat we soms denken als we het vandaag niet doen dan doen we het morgen. Er is op dit moment namelijk geen enkele tijdsdruk. Kun je het je voorstellen geen enkele tijdsdruk? Veel mensen zouden daarvan intens genieten, maar soms conflicteert het ook met je oude manier van denken en handelen , waarin we altijd gewend zijn om alles zo efficiënt mogelijk te doen. In het nu is er geen tijdsdruk, kunnen we het leven laten ontvouwen en vreemd genoeg voelt dat soms dan ook een beetje stuurloos of richtingloos.
Dit is dus mijn innerlijke strijd die ik aan het vechten ben. Het loslaten en daadwerkelijk vertrouwen dat het leven zich ontvouwt en dat je echt altijd op het juiste moment op de juiste plek bent, ook al weet je soms niet goed wat dat dan is of waarom je bent waar je bent.
Als ik kijk naar de kinderen dan zie ik op dit moment drie gelukkige kinderen. We hebben een mooie balans gevonden in activiteiten waarbij ze hun energie kwijt kunnen en iedere keer weer een beetje meer Spaans leren.
De meiden sporten vier dagen in de week. Op vrijdag komt altijd Lena de kleindochter van An en Karel spelen, een waar zonnetje in huis. Op vrijdag komen ook altijd de kinderen van Kara en Mauri spelen. Daarnaast gaat Jana zoals jullie wellicht al gezien hebben altijd op woensdag de dierenarts in Pichilemu mee helpen en dan rijden ze ook nog wekelijks paard. De overige tijd besteden we om veel tijd aan het huiswerk te besteden. Inez loopt op dit moment weer goed op schema en heeft bijna groep 5 uit. Jana heeft zoals we al vaker beschreven veel meer moeite met het reguliere onderwijs en daar besteden we ongelofelijk veel tijd aan het herhalen van de lesstof. We proberen op allerlei verschillende manier haar de lesstof aan te bieden en haar bij de les te houden.
Daarnaast is ze op dit moment samen met Inez bezig met het oprichten van een eigen project om straathonden te steriliseren of te laten castreren. Dit is voor Jana een veel mooiere manier om spelenderwijs te leren. Ik zie de meiden stralen en genieten van het leven hier in chili.
Dean krijgt veel energie en tegelijkertijd ook stress van het feit dat hij mee mag trainen met de surfselectie. Een pracht resultaat en een beloning voor zijn toewijding en inzet. Aan de andere kant zie je ook dat dit stress geeft omdat hij nu ook opeens aan het surfen is met leeftijdsgenoten of iets oudere die al tien jaar surfen en voor het vierde jaar bij de selectie trainen. Het is een kunst om dan vooral niet te gaan vergelijken en in contact te blijven met jezelf. Om vooral te voelen of je jezelf niet overvraagt. De golven kunnen hier immers echt heel groot zijn. Hij traint 2 x per week met de selectie en minimaal drie keer in de week gaat hij zelf surfen. Daarnaast heeft Dean het volleyballen weer opgepakt , wordt hij iedere dag beter op zijn skateboard en werkt hij iedere week bij Falucho. Ook Dean heeft vertier genoeg.
De HAVO is een uitdaging. De grootste uitdaging is het ontbreken van vergelijkingsmateriaal. Dean en ik besteden gemiddeld zo’n vier uur per dag aan huiswerk maar we weten niet exact waar hij staat in vergelijking met zijn leeftijdsgenootjes. Hij maakt alle samenvattingen en ik lees samen met hem alle lesstof door. Soms voelt het alsof ikzelf weer op de HAVO zit maar op deze manier doorlopen wij hier de HAVO. Loi is zelfstudie voor volwassen en wij zien dat Dean nog structuur, steun en controle van buitenaf nodig heeft en ik denk dat dit normaal leeftijdsadequaat gedrag is.
Maar dan blijft er nog tijd over om samen met Linda of met Pablo en Hernan, over het strand te wandelen of op andere mooie plekken de honden uit te laten. We zien de mannen meerdere keren per week en genieten intens van de vele momenten samen.
Jullie lezen het, ook hier ontstaat weer een dagelijks leven, wel met het grote verschil dat wij in de gelukkige situatie verkeren om heel veel tijd met onze kinderen door kunnen brengen. In de weekenden gaan we eropuit. Er is altijd wel weer een nieuw stukje natuur te ontdekken, te struinen en vooral ook te spelen.
Kortom de kids genieten, wij genieten van hen, de natuur en ons simpele liefdevolle leven. Tegelijkertijd stellen wij ons ook vragen over de toekomst, maken wij ons soms zorgen, maar is er een basis vertrouwen dat het wel goed komt. Hoe ons leven er over een jaar uitziet is compleet onvoorspelbaar.
Namaste Jeroen

In mij kan er strijd zijn tussen mijn hoofd en mijn gevoel. Mijn hoofd zegt dat ik plannen moet maken, doelen moet stellen en heel gestructureerd daar naar toe moet werken. Dit geeft richting aan mijn activiteiten en aan de dingen die ik doe. Het geeft mij voldoening als ik mijn doelen behaal en het gevoel dat ik het leven onder controle heb, (vooral over hoe mijn leven waarschijnlijk zal gaan ontwikkelen). Als het leven dan ook zo loopt ben ik trots. Het zijn dan ook mijn eigen verdienste. Soms is het ook mateloos irritant en frustrerend omdat de dag, de week, maand en soms zelf het leven niet loopt zoals ik het in mijn hoofd heb. Is het leven wel zo plan en maakbaar?
Mijn gevoel zegt daarentegen dat het leven niet maakbaar is, dat het leven zich ontvouwt. Het enige doel dat ik aan mezelf kan stellen is: leef iedere dag je mooiste leven en gedraag je als je mooiste zelf. Doe alles wat je doet met volledige aandacht in het nu, vanuit acceptatie en met een groot hart. Leef vanuit vertrouwen dat je altijd op de juiste plek bent op het juiste moment.
Deze twee uiterste kunnen soms tot hevige discussie leiden in mijn hoofd, maar ook tussen Jeroen en mij. De yogastudio loopt nog steeds niet en de gemeente heeft besloten om zijn gratis lessen niet bij onze studio te gaan geven. Een beslissing waar wij geen invloed meer op kunnen uit oefenen. Vorig jaar hadden een goede lobby gehouden. De ambtenaar en wethouder waren enthousiast, de docenten wilde heel graag bij ons en hebben de aanvraag met ons gedaan. Onze prijs was gelijk aan de andere aanbieder, onze locatie is groter, nieuwer en beter geluid. Vorig jaar waren er al mondelinge toezeggingen en nu toch een afwijzing op onze subsidie aanvraag. Waarom? Omdat er een nieuwe wethouder zit, de camera’s weg zijn, de andere aanbieder politiek actief is? Ze zijn ons geen verantwoording schuldig het is gewoon een afwijzing.
Hoe om te gaan met afwijzing, nieuwe plannen maken is ons eerste antwoord. We trekken hard aan promotie, benaderen mensen persoonlijk, hangen affiche op, reclame op de radio. We stoppen veel tijd in klanten krijgen in de yogastudio, maar soms bekruipt mij ook het gevoel dat we proberen het leven te bepalen, maar dat het leven andere plannen met ons heeft. Misschien is het wel slimmer om ons te focussen op yogafimpjes, of misschien moeten we ons wel meer focussen op schrijven en nadenken over een tweede boek. Uitwerken van trainingen online of terug naar Nederland. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden waar we samen in kunnen groeien en ontwikkelen. Het feit dat we het nu niet gelijk weten zegt mij dat er vanzelf wel wat op ons pad komt wat ons de juiste richting instuurt.
Tegelijkertijd krijg ik signalen dat het leven zich wel ontvouwd. Ik realiseer me dat het fijn is dat onze Inez geen ziekte van Lyme heeft maar een ringworm, hoe anders had haar en onze toekomst er uit gezien door een andere uitslag. Gisteren liepen we op de stoep toen een auto een andere auto inhaalde maar vol op de remmen moest omdat er een tegenligger aankwam. Gelukkig week de auto niet uit en kon hij remmen, maar hoe anders kon het lot beslissen in enkele secondes. Een mooi voorbeeld is ook op donderdagochtend krijgen we een Whatsappje van een reizend gezin met een dochter van negen die heel veel behoefte heeft aan even spelen. Op donderdagavond zitten ze bij ons aan de etenstafel en hebben we vijf geweldige dagen. Compleet onverwacht, maar heel waardevol. Juist deze onverwachte dingen doen mij realiseren dat het leven niet maakbaar is en ik kan en wil vertrouwen wat er op mijn pad komt. Echt geen idee hoe het allemaal gaat lopen.
Namaste Linda.

Deze week een moeilijk en emotionele blog over iets wat mij al de hele week bezig houd. Een lastig onderwerp wat maar niet uit mijn hoofd gaat en zo belangrijk is dat ik het ter spraken wil brengen. Ik realiseer me dat menigeen hier niet mee geconfronteerd wil worden, toch moet ik hier over schrijven omdat het zo belangrijk is.
Vorige week sprak ik een vriendin over een super ingewikkelde zaak. Ze was getuigen geweest van hoe een vader zijn dochter hardhandig in de houdgreep pakte en een paar rake klappen uitdeelden in haar gezicht. Ze wist niet zo goed raad met de situatie en vroeg om advies.
Nu heb ik meer dan 20 jaar werkervaring in de jeugdhulpverlening waarvan meer dan 10 jaar met slachtoffers van (seksueel) geweld in afhankelijkheidsrelatie en toch raken deze verhalen me keer op keer.
Mijn eerste reactie is om door te vragen opzoek naar een logische verklaring. De grenzen tussen opvoeden en daarbij moeten corrigeren, de frustratie en onmacht die iedere ouder wel een keer ervaart en huiselijk geweld kunnen soms flinter dun zijn. Ergens hoop ik, ondanks dat het natuurlijk afschuwelijk is dat je je eigen kind slaat, maar dat er een logische verklaring is. Dat het allemaal wel meevalt. Ik hoor mezelf vragen stellen, doorvragen bijna een logische verklaring ontfrutselen.
Beiden zijn we zo verslagen en geraakt dat we een verlammend gevoel krijgen en eerlijk tegen elkaar zeggen. Ik zou willen dat het niet waar is, maar we moeten er wel wat mee.
Ik ben verbaasd over mijn eigen reactie na zoveel jaren in de hulpverlening en zoveel verhalen van jongeren te hebben gehoord bekruipt ook bij mij het gevoel van ik wil niet dat dit waar is. Er valt een stilte en ik haal een paar keer diep adem. En een aantal jongeren komen op in mijn gedachten.
Het is niet aan ons om te oordelen maar ik vertel mijn vriendin wel dat ik vind dat ze de plicht heeft om te melden. Meer dan 20 jaar heb ik jongeren horen vragen, maar heeft dat echt niemand iets gezien. De buurvrouw / juf / ouders van vriendinnen moeten toch iets gemerkt hebben. Waarom heeft niemand iets gedaan. Ik heb ze jaren lang uitgelegd dat mensen het moeilijk vinden zolang ze het niet zeker weten om te melden, of iets anders te doen. Mensen vaak bang zijn om vals te beschuldigen, de gevolgen niet kunnen overzien en dan soms liever wegkijken. De signalen zijn soms heel indirect en als je het niet gelijk kunt oplossen zijn sommige mensen bang dat ze de situatie alleen maar erger maken.
Ik vraag mijn vriendin waarom zij niet gelijk gereageerd heeft, hem aangesproken, tegen hem geschreeuwd of om hulp gebeld. Maar zij legt mij ook heel eerlijk uit dat zij en nog andere die er bij waren. Zo overdonderd waren dat het verlammend werkte en iedereen dood stil werd om vervolgens net te doen als of er niets gebeurd was. Hoe vreemd zo’n moment werkt en dat je bijna aan jezelf gaat twijfelen of je het wel echt gezien hebt. Je wil gewoon niet dat het waar is en je wil zeker geen toeschouwer daarvan zijn. Ook zij had de wens om het te vergeten, maar dat kan ze niet.
Ik bespreek met haar hoe groot de gevolgen zijn voor slachtoffers van huiselijk geweld en hoe belangrijk erkenning is in het verwerkingsproces. Nu denk ik niet dat wij allemaal de hulpverlener moeten gaan uithangen, of onze vermoedens maar van de daken moeten schreeuwen, maar ik schrijf deze blog om erkenning te geven aan hoe moeilijk je het kunt vinden om te melden, maar a.u.b. Doe het toch! Bel met veilig thuis. Bespreek je zorgen, vermoedens of de dingen die je gezien hebt. Zij zijn professionals die het verder kunnen uitzoeken en oppakken.
Ik schrijf deze blog ook uit erkenning voor de vele jongeren waarmee ik heb mogen werken. Niets doen is geen optie! Dat heb ik van hen geleerd. Ik ben ook als adviseur betrokken geweest bij stichting Skip. (Seksueel kindermisbruik in instellingen en pleeggezinnen). Hier werkte is samen met volwassenen veelal tussen de 50 en de 70 die allemaal in hun kindertijd misbruikt waren, maar nog steeds stelde zij mij de vraag: “had echt niemand iets in de gaten. Velen van hen hebben nu hun oude dossiers opgevraagd en het steunt hen als daarin iets staat van een vermoeden, dat geeft hen na al die jaren nog steeds een gevoel van erkenning. Melding maken is dus echt belangrijk!
Een ander belangrijk punt wat ik graag met jullie wil delen is bijna iedere jongeren waarmee ik gewerkt heeft verteld hoe belangrijk het voor hen was dat zij in hun kinder / jeugd jaren volwassen zijn tegen gekomen waar zij zich gezien, erkent en welkom hebben gevoeld. Een volwassenen die aandacht voor hen had. Aardig was, een praatje met hen maakte, complimenten gaf en stimuleerde. Soms was het de sportcoach, soms een familielid, soms een ouder van een vriendje, maar de warmte en hartelijkheid van deze mensen maakte voor hen de vervelende situatie thuis draagbaar was.
Er zijn dus twee dingen die je kunt doen. Maak melding bij veilig thuis en zorg dat het kind / de jongeren bij jou in ieder geval een fijne tijd heeft.
De grens tussen opvoeden, onmacht en macht is soms zo dun. Oordeel en veroordeel niet, maar maak het onderwerp bespreekbaar en meld bij veilig thuis.
Namaste Linda

Harte wens.
Ik lag zojuist in bad, nou ja een badje. Als ik met mijn rug in het water lig steken mijn benen recht omhoog, maar desondanks was ik heerlijk aan het genieten van warm water. Warm water dat is iets wat we enorm waarderen. De eerste vier maanden van het begin van het programma, helemaal het einde was er geen warm water tenzij wij een pannetje water kookte of de waterzakken de hele dag in de zon hingen. We hadden wel meer dingen niet zo binnen handbereik. Als ik nu in bad terug denk aan die periode dan zijn dat mooie momenten. Het leven bewust ervaren in de puurste vorm. Als ik nu denk waarvoor ik het meest dankbaar ben tijdens de deelname aan dat programma dan is het wellicht dat wel. “Het leven vanuit rust ervaren in een hele pure vorm”.
Sta eens bij jezelf stil. Wanneer ben je een hele dag zonder WiFi geweest? Wanneer heb je een hele dag geen muziek om je heen gehad? Wanneer heb je voor het laatst voor jezelf een dag gehad om je eigen batterij weer op te laden? Wanneer heb je in het bos gewandeld zonder telefoon, waarbij je ervaren hebt dat er geen enkele gedachten was, dat het mooi goed en bijzonder was wat er was. Wanneer heb je voor het laatst een boek aan de kinderen voorgelezen en als ze dan vragen papa meer meer, dat je dan denkt okay dan lees ik nog even verder zonder dat er in je hoofd allerlei lijstjes zijn van dingen die je ook nog moet doen. En als ik nu zo in bad terugkijk dan ervaar en voel ik dat dat de rijkdom is geweest van dit programma, continueren waar Linda en ik in 2008 mee zijn begonnen, een simpel leven, met aandacht in het hier en nu.
Linda vraagt wel vaak aan mij wat zijn je ambities. Ik antwoord dan altijd standaard, mijn simpele leven continueren. Vanuit rust, tijd hebben om met mijn gezin en dierbaren door te brengen en vooral heel veel momenten te ervaren dat ik aan niets denk. Als ik dan nog werkinhoudelijk een bijdrage kan leveren zodat het leven/werk van andere mensen/ collega’s duurzamer en prettiger wordt, waardoor ik in mijn levensonderhoud kan voorzien, dan ben ik happy.
Ons boek gaat niet zozeer over yoga. Ons boek gaat in Jip en Janneke taal over de vraag: ‘wat zijn voor ons elementen van een simpel leven, en hoe organiseer je dat, als je dat zelf ook wilt. ‘ Een vriendin van ons die we gisteren aan de telefoon hadden, heeft jarenlang een prachtige superveranwoordelijke baan gehad. Een baan met status, een baan waarin ze gezien werd en een baan die haar energie gaf, maar nu blijkt achteraf ook heel veel energie heeft gekost. De enige momenten dat ze echt mindful en met aandacht in het nu was, was als ze tegen een deadline aanliep en echt alle zeilen moest bijzetten om het gewenste resultaat te halen. En wellicht herken je het zelf ook, dat onder deze druk alle aandacht wel naar het nu moet om het te laten slagen. Altijd was het op het laatste moment geregeld en had zij het samen met haar teamgenoten weer voor elkaar gekregen. De andere kant was er ook als zij thuis was of in het bos was of ergens mee bezig was dan was ze altijd met gedachten bij haar werk. Dingen die ze niet moest vergeten, urgente zaken noem maar op. Plus de 24 uur per dag bereikbaarheid.
Nu na een traject van ruim een jaar waarin het werk haar lichamelijk zoveel heeft gekost begint ze aan een andere ik. De 2.0 versie. Daarvoor is er veel gebeurd, heeft ze veel moeten loslaten en veel dingen veranderd. Maar wat zijn we trots op haar. En eigenlijk en dat is vind ik echt bijzonder doet ze nu wat ik probeer voor te leven, een simpel eenvoudig leven, dicht bij de natuur, aandacht voor je gezin en omgeving, werk doen wat je leuk vindt, maar wel in de juiste balans.
De laatste stap die ze wil gaan doen is meer yoga. Yoga, zoals ik hetzelf noem, voor iedereen. Geen moeilijke poses, niet te lang, gewoon thuis. Ik voel me dankbaar voor de vraag of ik deze filmpjes voor haar wil gaan opnemen. Ik denk, ja dit is wat ik wil gaan delen op mijn YouTube kanaal. Eenvoudige filmpjes, inspiraties, oefeningen om een simpel leven te leven. YouTube yoga,helemaal het einde gaan we langzaam aan vullen. Het content is bedacht nu filmen, lin lief aankijken om te editen en dan zal ik jullie informeren.
Ik krijg dus steeds meer beeld en vooral gevoel hoe de volgende stap eruit komt te zien. Ik wil anderen mensen stimuleren, uitnodigen en aanmoedigen om een simpel leven te leven. Daarvoor is de eerste stap stilstaan en vooral voelen. Al de trainingen die ik gevolgd heb in de zakelijke wereld gingen over doelen stellen met een vrij hoog chakka gehalte.
Mijn yogareis heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer in aanraking kwam met mijn gevoel, mijn lijf. Naarmate ik mij gingen verdiepen in het boeddhisme en boeken over mindfulness kwam ik erachter dat de antwoorden niet in je hoofd geformuleerd moeten worden, maar dat ze voelbaar moeten zijn in je lichaam. Nu weet ik dat daar de antwoorden liggen dat je voelt of je op de juiste weg zit.
Nu is wel de vraag hoe doe je dat , hoe kom bij je gevoel, en hoe zorg ik ervoor dat ik gevoelens van angst, pijn en verdriet niet wil wegstoppen en net wil doen of ze er niet zijn. In mijn overtuiging voel je of je gelukkig of ongelukkig bent in een relatie, werk, opvoeding van de kinderen. In mijn overtuiging voel je of je bezig bent je droom te leven whatever that may be. Stel je zelf de vraag als tijd en geld geen issue is hoe zou je leven er dan uitzien, bij welk plan komt er een glimlach van oor tot oor op je gezicht. Wat maakt je blij? De kunst is om hier echter zonder oordeel naar te luisteren en dan jezelf vanuit rust de vraag te stellen. Als ik iets wil veranderen, wat wil ik dan veranderen en wat heb ik hiervoor nodig.
Realiseer je dat veranderen altijd gepaard gaat met verlies en dat als je ergens ja tegen zegt tegen net zoveel andere dingen nee zegt. Maar in de beperkte tijd die ons gegeven is, nodig ik je in ieder geval uit om stil te staan, te voelen of je de juiste weg bewandelt en als je een verkeerde afslag hebt genomen zorg er dan voor dat je weer op zoek gaat naar de goede weg. Daarbij hoort onlosmakelijk keuzes maken. Maar als je een keuze maakt ervaar je weer rust en ruimte.
Mijn hartewens is in elk geval de komende maanden een platform te creëren waarbij ik mensen uitnodig om mee te gaan doen met allebei eenvoudige yogaoefeningen en mindfulness oefeningen en we hopelijk een podium creëren waarin mensen met respect voor elkaar, vanuit kwetsbaarheid elkaar gaan stimuleren om met hun persoonlijke verhaal anderen weer te inspireren. De Facebook pagina yoga helemaal het einde is aangemaakt.
Heb je ons boek al gelezen dan ben ik erg benieuwd welke oefeningen of vraag jou geraakt heeft, mocht je geïnspireerd zijn geraakt en meer willen lezen begin dan eens met ons boek.
Wordt vervolgd…
Namaste jeroen

De komst van Shanti maakt mij bijzonder gelukkig. Wellicht herken je wel dat gevoel als je iets of iemand tegenkomt waarbij je direct een goed gevoel hebt. Een gevoel van thuiskomen, een gevoel dat het klopt. Wellicht kan ik het ook beschreven als liefde op het eerste gezicht. Op het moment dat ik Shanti zag staan aan de poort van
La Sirena en zij mij met haar reebruine ogen aankeek, was ik verkocht. Nadat ze na drie dagen nog steeds aan de poort stond, heb ik de autodeur opengedaan en daar zat ze op mijn schoot, Shanti. Vanaf dat moment tot het moment dat wij voor ons boek naar Nederland vlogen is ze niet van mijn zijde geweken. Zoals eerder beschreven was het verdriet en de verslagenheid dan ook enorm, dat bij terugkomst in chili ze net was weggelopen. Maar zoals ik eerder al beschreef was het geluk ook ongelofelijk groot toen we haar nu ruim twee weken geleden weer terugvonden. Zij was een van de redenen om terug te gaan naar chili en nu nu ligt ze weer iedere avond bij ons op de bank, speelt ze met pip, rent ze heerlijk over het strand en genieten we met volle teugen. Maar blijdschap en verdriet gaan hand in hand en zorgen zijn er ook.
We waren gezellig aan het eten bij Pablo en Hernan. Nu het zomerseizoen is afgelopen ontmoeten we elkaar weer met enige regelmaat en brengen we weer veel tijd samen door. We konden Piplala niet vinden en Hernan ging samen met Jana kijken waar ze was. Opeens hoor ik Jana gillen. Als ouder weet je direct wanneer er loosalarm is, maar dit gegil ging door merg en been. Jana in pure paniek. Ik rende naar buiten en zag Jana machteloos en in volkomen paniek kijken. Voor mij op de straat lag Shanti. Ik zag bloed veel bloed. Ik raapte Shanti op van de straat en begreep ondertussen van Hernan dat Shanti richting de overkant van de straat naar de honden van de supermarkt was gerend. Ik zeg het niet vaak maar dit zijn echte kuthonden. Ze zijn niet opgevoed, liggen de hele dag, helaas als vele andere honden op straat en hadden shanti direct aangevallen en gebeten. Snel rende ik richting het huis waar alles in absolute paniek was. Linda hoorde mijn paniek in mijn stem en zag mij shanti dragen. Mijn kleren zaten onder het bloed. Ik had geen idee wat er was, maar ik dacht echt dat Shanti hier in mijn armen zou overlijden. Snel spoelde we haar gezicht af en zagen we dat het bloed kwam vanuit haar mond. Ze was boven haar oog en in haar lip gebeten die gescheurd was. Pablo kwam aan met ijs en daarmee probeerde we het bloeden te stoppen. Dit ging gelukkig vrij snel goed en daarmee was de ergste paniek weg.
God wat hou ik/wij van deze hond. Ondertussen mocht Jana met shanti op schoot even uithuilen en haar verhaal doen. ‘ pap het ging zo snel. Eerst zat ze naast Hernan maar toen zag ze de honden en rende ze er direct op af. Daarna werd ze gebeten, bijna overreden door een auto en was de paniek compleet’ onze shanti twee weken terug en nu konden we weer met haar naar de dierenarts. Naast haar gescheurde lip waar ze niets aan kunnen doen ,was er geen infectie bij het oog en loopt en rent ze nu weer vrolijk rond. Ons zorgenkind…
De rest van de week proberen we na het leuke weekend in portecillo weer structuur in de dag aan te brengen. Ik ga dagelijks met naar de yogales en Linda gaat, als het huiswerk van de kinderen het toelaat, lekker mee. De yogaschool loopt nog steeds niet goed. We hebben een aanvraag ingediend bij de gemeente, waar we hopelijk eind deze maand een reactie op krijgen. Daarnaast zijn er dans en theater lessen gestart maar ook daar komen nog weinig mensen op af. De vrouw die drie keer in de week fitnesslessen verzorgd, klaagt ook al dat ook haar studenten niet komen. Na de drukte in de zomer lijkt het erop alsof iedereen die in pichilemu woont vakantie neemt. Even niets moeten… we houden goede hoop dat het weer snel drukker gaat worden.
Ik sta ondertussen naast Dean en soms heb ik het gevoel dat ik de havo overnieuw aan het doen ben. Dit is toch echt wel een ander niveau dan lager onderwijs en samen zijn we toch gauw twee uur bezig waarna Dean nog zelfstandig oefenopgaven en inzendopgaven moet maken. Het is veel werk maar we hebben samen een planning gemaakt waardoor hij geen, of in ieder geval niet veel achterstand oploopt op het reguliere onderwijs. Inez besteed veel aandacht aan haar taal en spelling en met name aan werktempo. Ze beheerst de stof op groep 5 aardig goed en met haar willen we juist andere dingen leren en haar vooral in de breedte uitdagen. Jana worstelt zich samen met ons door de lesstof heen. We hopen dat lesstof gaat beklijven en dat ze als beelddenker haar eigen manieren vind om lesstof op te nemen. Voor haar is het een cadeau om haar op deze manier in veiligheid waarin ze mag zijn wie ze is met al haar unieke talenten zich te ontwikkelen en haar leesstof te blijven aanbieden op haar niveau wat bij haar past. Hier is de kunst van herhalen enorm van toepassing. Ook bij Jana hebben we daarom besloten om te focussen op thuisonderwijs en naast haar te gaan staan zodat we de lesstof aan kunnen bieden op haar tempo en eigen niveau. De sociale interactie met andere kinderen gaan we regelen via sport en spel in de middagen.
Namaste jeroen

Ik geef het toe, ik heb een snel verveeld brein. Zo noem ik dat zelf het liefst. Je zou ook kunnen zeggen dat ik van veel nieuwe indrukken hou, van avontuur en uitdagingen. Woorden als structuur, routine geven me kippenvel en roepen gelijk weerstand op. Eigenlijk voel ik mezelf het prettigst als ik mee kan denken, mee kan creëeren en mee kan opzetten van nieuwe projecten. Gelukkig hebben de laatste werkgevers dat goed gezien en heb ik hele mooie projecten mogen ontwikkelen, opstarten, implementeren en opzetten van de structuren. Daarna komen de routine en het puntje op de i, maar daar ligt niet mijn kwaliteit. Ik ben dan niet meer de juiste vrouw op de juiste plek en wordt het tijd om weer een nieuw project beet te pakken.
Mijn liefde voor reizen past prima in het bovenstaande profiel. De vrijheid, de vele nieuwe indrukken, het voortdurend in beweging zijn en de vele nieuwe ontmoetingen vind mijn snel vervelende brein heerlijk.
Ook het afgelopen jaar had de deelname aan het programma helemaal het einde zo zijn uitdagingen een nieuw continent, een nieuwe taal, een nieuwe cultuur, het bouwen van het huis, het schrijven van ons boek, het verbouwen en inrichten van de yogastudio en een sociaal leven opbouwen. Maar ook met de bijzondere ontmoetingen tijdens onze toer door Nederland was het een erg innoverend jaar. Een jaar met ups and downs maar met ruim voldoende input voor mijn snel verveelde brein. Er waren momenten dat zelf ik uitkeek naar rust en voorspelbaarheid, even niets.
Maar nu is het zover! Sinds een week of twee zijn alle klussen waar druk of moeten achter zat afgerond en is er een routine. We hebben een mooi nieuw ingericht huis, een fijne plek, shanti is wonder oneven wonder terug gevonden en er zijn natuurlijk nog een hele lijst van dingen die ik kan kan of ooit wil doen, maar dat zijn allemaal dingen die ook volgende week of de week daarop ook kunnen.
– Me verder verdiepen in tips voor kinderen die leren via het principe van beelddenken
– Mijn LOI cursus spaan oppakken.
– Verdiepen in het maken van vlogs, en de montage.
– Maken van een sociaal mediaplan.
– Werken aan mijn conditie.
– Het uitbreiden van mijn vega(nistische) recepten kennis.
Daarnaast staat deze maand echt het starten van het yoga YouTube kanaal op de planning nu Hernan weer meer tijd heeft om te filmen.
Weet je, bij mij gebeurt er iets wanneer de druk / uitdaging weg valt. Ik word (te) relaxt. Werkelijk alles gaat in een lagere versnelling. Het begint al bij het douche in de ochtend, zonder haast dan kan dat net wat langer, nog even tutten en dan uiteindelijk moet ik als nog haasten voor de yogales. Na de les heb tijd voor een praatje hier en daar en voor dat we het weten is het alweer 11.00 voordat we terug zijn. Tijd voor uitgebreid ontbijten, lekker iedere dag met eitjes, rauwkost, broodjes roosteren. Nog even een kopje thee en een blokje om met de honden. Voor we goed en wel aan het thuisonderwijs zitten is het 12.00 / 12.30.
Jeroen en ik begeleiden allebei de kinderen. Twee begeleiders op drie kinderen is natuurlijk best luxe. Maar onderwijs heeft ontzettend veel routine, structuur en herhaling. Ja, je leest het goed. Precies de woorden waar ik allergisch voor ben en die ik eigenlijk het liefst vermijd. Jeroen voelt zich als een vis in het water en de rust creëert bij hem juist de ruimte voor meer humor en creativiteit. Hij ontpopt zich tot een soort mees Kees en ik tot de strenge juf die maar hoopt dat ze ooit zelfstandiger gaan werken. Als ik dan toch aan huis gekluisterd ben omdat alle kinderen aan hun schoolwerk zitten wil ik het liefst ook gelijk alle huishoudelijke taken van mijn lijstje afvinken. Ook van die klussen die steeds weer terug keren en altijd hetzelfde zijn. Natuurlijk kan ik de ene week eerst de witte was doen en de week daarna eerst de gekleurde, maar het blijft geestdodend werk van vlekken insmeren, wassen, ophangen en opruimen. Iedere dag weer opruimen, stofzuigen, afwassen en koken. Kortom het leven zit vol met routineklussen. Die bij mij weerstand, doelloosheid oproepen en ik vind het nog steeds lastig om deze klussen met aandacht en acceptatie te doen. Ik haal er weinig tot geen vervulling of energie uit.
Dan heb ik het nog niet over de dagelijks terugkerende discussies die trouwens ook altijd over de routine klussen gaan. Iedere dag weer, schrijf netjes, laat je niet zo snel afleiden, help even met de afwas, gooi zelf je vuile was in de mand, stop met het plagen van je zusjes etc. Iedereen kent deze voorbeelden wel. Het interessante is dat we die discussies nooit hebben als we erop uit gaan. Dan kunnen we in 10 minuten met zijn alle een tent opzetten en in 30 minuten zit de tent de volgende dag weer keurig ingepakt op de auto. Dan zitten ze vier uur krap op de achterbank, maar kunnen ze wel samen zingen, verhalen vertellen of muziek luisteren. Ach misschien lijken de kids wel meer op mij en houden ze ook niet van routine.
Rond half vier sluiten we het hoofdstuk school af en is het tijd voor de leuke dingen. Nu kennen we ieder hoek van pichilemu langzaam aan wel, maar nog steeds vind ik het struinen langs de zee, het ritje naar Cahuil om Lily te zoeken of een rondje dorp leuk. Iedere dag gaan we er een uurtje tot max twee er op uit om de honden lekker te laten lopen. Terug is het eten koken, eten, spelletjes spelen of film kijken. De kinderen naar bed, waar we lekker de tijd voor nemen en voordat we het weten is het 22.00, de dag voorbij en zitten jeroen en ik samen met twee honden op de bank.
Gelukkig hebben we elkaar nog steeds genoeg te zeggen en komen we tot de conclusie dat het tijd wordt om weer dromen te gaan maken, doelen te stellen en tegelijkertijd weten we ook dat het leven zich wel ontvouwt. Nu is het even rustig maar wie wat er morgen of volgende week weer op je pad komt. Soms is het een ontmoeting, soms een goed gesprek, een gebeurtenis of soms een ingeving. Maar het ontvouwt zich wel. Voor mij de uitdaging om ook rust in mezelf te vinden in rustige periodes en me meer over te geven aan het leven. Misschien toch nog een leuk leerdoel in mijn yogales van morgen. Overgave!!! Ik werk liever hard in een houding, mijn uitdaging is te ontspannen en mezelf over te geven aan de oefening. Wie weet is yoga wel mijn medicijn tegen mijn allergie 😉
Mochten mensen nog leuke uitdagende projecten hebben waar ik vanuit chili mijn bijdrage kan leveren ik hou mij aanbevolen.
Namaste Linda

We zijn nu al weer bijna twee maanden in terug in Chili. 2 maanden die lijken wel voorbij te zijn gevlogen. 2 maanden waarin niets is zoals het was en waarin alles ook weer verandert in de factor tijd. Vorig jaar rond deze tijd reisde ik met de yogamatten achterop van de ecolodge naar de camping van Marco en naar de surffarm om daar in de yurt, bij het meer en aan de zee yogalessen te verzorgen. Nu rij ik door de weeks naar de yogaschool en is er bijna niemand. Dit in schril contrast met de hoeveelheid mensen die op de mat stonden toen we voor onze boekpromotie terug naar Nederland vlogen. Toen waren er dagelijks tussen de 8 en 15 man aanwezig en nu mag ik blij zijn als er met hoge uitzondering vier zijn.
Iedereen in pichilemu verdient deze maanden zijn geld in het toerisme. Er worden echt overal yogalessen verzorgd en alle docenten aan wie ik les heb mogen geven proberen nu zelf zoveel mogelijk geld te verdienen. De mensen die ik nu les mag geven gaan met grote sprongen voorruit en ik moet eerlijk bekennen ik kan daar enorm van genieten. Dat is een van de redenen geweest die mij tot op heden er ook altijd van weerhouden om een yogaschool te openen in Nederland. Ik vind het heerlijk dat ik gewoon mijn passie mag delen zonder dat ik ervan afhankelijk ben.
Daarnaast heb ik ook altijd intens genoten van mijn werk en de diverse klantcontacten die ik had. Als ik iets mis, naast mijn dierbaren die ik heb achtergelaten in Nederland kan dat dat zijn , het contact met klanten.
Nu we een eigen yogaschool hebben, zijn we wel samen aan het onderzoeken hoe we de komende maanden weer op ons oude niveau terug kunnen komen van klanten zodat we er een klein inkomen uit kunnen halen. We hopen dat we vanaf maart ook weer de gemeente kunnen binnenhalen om via hen diverse sporten aan te bieden en meerdere uren per week de ruimte huren. Verder gaan we ervan uit nu het zomerseizoen ten einde loopt een aantal vaste klanten van vorig jaar ook weer langzaam terug komen. Maar eenvoudig is het niet.
Dit was wel een van de belangrijkste redenen om terug te komen naar Chili. Ervoor zorgen dat de yogaschool een begrip is in Pichilemu en duurzaam kan blijven draaien. We gaan het zien. De maand maart staat in het teken van meer promotie.
Een andere reden om terug te komen naar Chili was Loes de poes en Shanti de hond die we twee maanden voor ons vertrek in huis hebben genomen. Helaas weten we allemaal dat Loes een aanval van een hond niet heeft overleefd, maar dat shanti weg was gelopen had ik echt nooit verwacht. Ik heb uren, zo niet dagen lopen zoeken, en er ging geen moment voorbij dat ik, als ik in de auto zat, niet de berm afstruinde op zoek naar haar.
We hebben Facebook berichten geplaatst en ik ben echt overal in de buurt gaan vragen. Nu kan ik mij iets voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn als je een dier of ik moet er niet aan denken een dierbare niet meer kunt vinden. Je leest het vaak in de krant , ik keek naar het programma vermist en ik zag enige regelmaat de affiches hangen van dieren die vermist zijn. Nu wil ik geen geval het vermist zijn van iemand vergelijken met het missen van een dier , maar ik kon mij nu wel het gevoel voorstellen dat je ermee opstaat en mee naar bed gaat. Het geeft je een machteloos , verdrietig gevoel. Het verhaal is gewoon niet af. Je kunt het niet laten rusten. Zo’n gevoel had ik ook bij het missen van Shanti. Je wilt graag weten wat er is gebeurd. Ik moest het laten rusten na twee maanden en ik accepteerde dat ze weg was, maar moeilijk en vervelend vond ik het zeker.
Ik kan dan ook niet beschrijven hoe blij en opgewonden ik was van dat bericht van afgelopen zondag. Vol ongeloof las ik via messenger de vraag of het klopte of ik een hond kwijt was en of ze gesteriliseerd was. Ja dat was ze. Deze Veronica had gewoond en gewerkt op La Sirena. Dan wist ze waarschijnlijk waar Shanti was. Ze was in Bucalemu een plek hier 25 kilometer vandaan. Ik kon het echt niet geloven en vol ongeloof vertelde ik het Inez die als eerste wakker was. Zij rende gelijk naar mama toe om het nieuws te vertellen en in mum van tijd was het hele huis in rep en roer. Ze zou mij het nummer appen van de man die Shanti had opgevangen en haar volgens haar zeer liefdevol had verzorgd. Tegen 2 uur zijn we onderweg naar Bucalemu. We hebben nog niemand gesproken maar ik ben vastbesloten om Shanti te vinden. Zij was wellicht wel de belangrijkste reden om naar Chili te gaan. Ik krijg een bericht via messenger dat we afspreken bij de brug in Bucalemu. Een rode pick-up zou Shanti naar ons brengen. Er stopt na ongeveer een kwartier wachten geen rode maar een grijze auto met een man met zijn dochter. Als we alles goed begrijpen, heeft haar dochter Shanti gevonden. We worden gesommeerd om achter hun aan te rijden. Het is inmiddels weer bijna 16.00 uur en vol spanning zitten we weer in de auto. We komen aan bij een huis en de man vraagt om hier even te wachten. Dan gaat de deur op en komt de eerste hond naar buiten, geen Shanti, dan de tweede, de derde, de vierde en als laatste hinkelt daar echt Shanti naar buiten, tranen springen in mijn ogen als ze direct op mij af komt hinkelen. Ik schrik wel van haar achterpoot wat ze niet op de grond zet. Verder heeft haar staart veel haren verloren maar ik verdrink net als de eerste keer weer in haar prachtige ogen. Iedereen is blij en opgewonden. Na twee maanden waarin alles anders was als toen we vertrokken is dit wel het mooiste cadeau dat ik mij had kunnen bedenken. Shanti is weer thuis. Mijn/onze blijdschap is met geen pen te beschrijven. Ik zie dat ook de mannen die Shanti opgevangen hebben zichtbaar geraakt zijn door de liefde maar ook geraakt zijn door het feit dat ze Shanti aan ons mee gaan geven. Ze waren echt enorm gehecht geraakt aan haar. Ik ben ze meer dan dankbaar dat ze gereageerd hebben en ons Shanti hebben teruggegeven.
De volgende dag zijn we direct naar de dierenarts gegaan en hebben we haar poot schoon laten maken en heeft ze een antibioticakuur gekregen. Inmiddels loopt ze bijna alweer de hele dag op haar poot, en gaat het echt uitstekend met haar en zeker met ons.
En met de terugkeer van Shanti valt er een zichtbare rust over ons heen. De kinderen hebben weer een extra speelkamaraadje om zich heen en zijn weer extra gemotiveerd om lekker met ons te gaan struinen langs de zee. We genieten allemaal van Lena ,we maken samen met ups en down het vele huiswerk en zijn blij dat nu ook Pablo en Hernan weer veel meer tijd krijgen om samen er weer een prachtige tijd van te maken…. Wordt vervolgd ,
Namaste jeroen.
foto van The traveling yoga family.

Beste Mensen,

Het is maandag avond 29 januari. De laatste spullen zijn nu ook in ons nieuwe huisje en wij beginnen weer aan een nieuw hoofdstuk van ons Chili avontuur. Vanmiddag hadden jeroen en ik net er nog over hoe ontzettend intensief het afgelopen jaar is geweest, maar ook deze laatste drie en halve week nadat we weer terug zijn. Onze werkelijkheid hier is in drie en halve week echt compleet anders dan hoe wij deze eind vorig jaar achter lieten. Toen zaten we nog midden in een tv reality van opnamedagen, yogalessen, een gast en de voorbereidingen van de lancering van ons boek. Ons hoofd maakte overuren en de agenda was overvol. In Nederland was het druk, indrukwekkend, overweldigend, liefdevol en voelen we heel veel dankbaarheid voor de geweldige mensen om ons heen en de mooie ontmoetingen. Maar heftig was het ook!
Op 5 januari vliegen we terug naar Chili. We hadden 2018 al uitgestippeld met mooie plannen en nu moet het leven gewoon geleefd worden. Nu weer terug is alles anders, wij zijn zo uit de hectiek van het draaien van de laatste drie uitzendingen gestapt, maar hier is net natuurlijk door gegaan, afgerond, feestgevierd en afscheidgenomen. Hoe vreemd het ook mag klinken het is ook vreemd dat iedereen hier weg is. Dagelijks rijden we langs de rancho waar de crew verbleef en dagelijks kijken we nog snel of we een auto of iemand zien. Gewoon uit gewoonte! We hebben een mooie tijd met hen gehad, gelachen, gehuild, ruzie gemaakt, vele leuke gesprekken, kopjes thee gedronken en samen onvergetelijke herinneringen gecreëerd. 2017 een jaar lang op tv met ons gezin dat gaan we ons levenslang herinneren.
Jeroen en ik lachen naar elkaar en realiseren ons dat de beelden van jeroen zijn val ons ook nog jaren lang zullen achtervolgen. Over vijf jaar herinneren mensen waarschijnlijk weinig meer van de precieze inhoud van het programma maar wel dat we deelgenomen hebben en dat wij toch dat gezin waren van de yoga en van de watertank viel. Eigenlijk hebben we dat hele jaar tv niet bewust afgesloten. Niet het succes gevierd en niet bewust afscheid genomen. Dus hierbij alle trouwe volgers, alle azijnpissers (ja die ook!) familie Pos, familie Wijchen, crew, productie, vrienden en natuurlijk Pablo en Hernan, BEDANKT voor deze onvergetelijke en indrukwekkende ervaring.
Ook wij sluiten vandaag dit hoofdstuk af door te verhuizen naar Pichilemu downtown. Nu krijgen wij heel veel vragen over ons huis op La Sirena. Het klopt dat wij de mogelijkheid hadden om nog jaren op La Sirena te blijven wonen. Wij zagen daar echter geen toekomst mogelijkheden en hebben er dus zelf voor gekozen om ons huis te verkopen en La Sirena te verruilen voor Pichilemu.. Toen we hier aankwamen ging er vanalles mis. Ons huis ging niet door, verhuur van de yogastudio ging niet door, poes dood, hond weggelopen. Tel daar het afscheid nemen van familie en vrienden bij op en dan snap je dat het echt even een lastige periode was.
Inmiddels hebben een leuk nieuw huis. Eigenlijk twee appartementen die verbonden zijn door middel van een ruime serre. 1 huisje is ingericht als woonkamer, de ander als leefkeuken. Beiden appartementen hebben twee slaapkamers. De serre is ruim genoeg voor nog een zithoek en onze grote tafel uit La Sirena. Al onze meubels zijn mee, inclusief onze mooie keuken. We hebben een tuin rondom het huis die prachtig groen is. De trots van onze huurbazin. We hebben flink moeten klussen of liever gezegd moeten organiseren van haar verzamelde spullen, maar op dit moment is het huis leeg, schoon en ingericht met onze spullen en 3/4 van onze tuin opgeruimd. In een periode van 10 dagen ziet de wereld er dus wederom weer anders uit en hebben we nu weer een fijn thuis. De aankomende periode zullen we haar ook gaan helpen met het ordenen en organiseren van haar terrein en huis. Het is een geweldige vrouw, super lief mens, maar met haar 74 jaar is het grote perceel te veel voor haar geworden. Daarnaast verwacht ik ook een verzameldrang maar nu is ze super gemotiveerd om het op te ruimen en vind het heerlijk dat wij haar helpen.
Jeroen is weer gestart met het geven van zijn dagelijkse yogalessen en langzaamaan vinden zijn vaste klanten de weg weer terug. Nu de verhuizing een feit is kunnen wij ons ook weer meer gaan richten op promotie activiteiten. We voelen weer ruimte en rust om ons te richten op nieuwe avonturen. We willen heel graag gaan onderzoeken of het hebben van een youtube kanaal iets voor ons is. Daar zit een hele wereld achter van filmen, monteren, promotie, volgers en advertenties. Wederom een nieuwe wereld waar ik een jaar gelden niet eens aan gedacht zou hebben, maar die we nu heel bewust willen gaan onderzoeken.
We hebben twee kanalen geclaimd. Yoga, helemaal het einde! En the Traveling yoga family. De eerste puur over yoga, meditatie, op allerlei niveaus en voor iedereen. De tweede over ons als gezin, onze avonturen en misschien in de toekomst ook nog wel een verre reis. Een fietstocht van 7 maanden Azië staat al een paar jaar op ons lijstje. Wie weet gaan we die in 2019 waar maken.
Een ander doel is naast de kinderen gaan staan wat betreft hun scholing. Alle drie hebben ze een andere ondersteuningsvraag en daar willen wij ze graag in zien en erkennen. In het nu vraagt dat vooral om aandacht en tijd.
Natuurlijk is er ook tijd voor leuke dingen, weekendjes weg en leuke activiteiten. Gelukkig is er 1 ding niet veranderd en dat is de vriendschap met Pablo en Hernan. We zijn allebei even heel druk, maar we zien elkaar bijna dagelijks en ook dit jaar gaan we veel leuke dingen doen. Via YouTube the traveling yoga family zullen ook zij te volgen zijn.
Volgens mij heb ik nu de meest gestelde vragen beantwoord. Heb je nog meer vragen dan laat het ons weten, wie weet beantwoorden wij jou vraag wel in ons volgende blog of volg.
Namaste Linda
Van ons boek The Traveling Yoga Family zijn er meer dan 5000 exemplaren in 1 maand verkocht. Bestel het boek eenvoudig voor jezelf of als cadeau via:
http://www.boekenwereld.com/yogafamily4