Dankbaarheid

Dankbaarheid

Wat vreemd dat we de kinderen niet konden vinden. Ik had geen idee waar ze heen gelopen waren, maar ik ben ook geen moment in paniek geweest. Ik wist gewoon zeker dat ze veilig waren en bij elkaar waren en dat wij als ouders ze nu op dit moment even niet konden vinden. Ergens moest een pad lopen dat Linda en ik in elk geval over het hoofd hadden gezien. Samen met Jana blijf ik zitten op een plek in het midden. De route naar de zeven watervallen is erg duidelijk gemarkeerd en fout lopen kun je eigenlijk niet. Op diverse plekken staan er bordjes ‘No Entrar’ en ook daarvan weet ik zeker dat Dean niet ingelopen is. Voor de zekerheid loop ik even terug naar de plek waar we een broodje hebben gegeten terwijl Linda de andere kant op loopt. Ook bij de plek waar wij gegeten hebben zijn ze niet. Zouden ze dan terug gelopen zijn naar de auto? Dat kan toch eigenlijk niet, maar voor de zekerheid ga ik daar dan ook even kijken. Nee ook niet. Ik besluit om weer richting Linda te lopen als ik opeens Inez weer hoor roepen. Aha daar zijn ze. Ik blijf wel uitermate nieuwsgierig welke route zij nu hebben gelopen die wij als ouders over het hoofd hebben gezien.

De werkelijkheid is echt heel simpel. Na de zesde waterval loopt er achter het hekwerk een pad naar beneden. Ik weet niet hoe het komt, maar Linda en ik en trouwens ook twee mensen van de crew hadden het pad gewoon simpelweg niet gezien. Dean en Inez hadden het blijkbaar direct al gezien en zijn vervolgens, nadat ze het ons gezegd hebben, alvast naar beneden gelopen. Dit was best wel een flinke afdaling en Dean was in de overtuiging dat wij wel zouden komen. Hij had ook echt geen zin meer om weer naar boven te lopen dus besloot om beneden te wachten op ons. Dit tot frustratie van Inez die nu echt wel weer naar mama wilde teruglopen. Maar goed we zijn weer bij elkaar en samen zijn we weer naar beneden gelopen. Wat is dit een fantastische plek. De kleur van het water is echt prachtig en we zijn omringd door mooie rotsen. De kinderen kunnen het niet laten om hun kleren uit te trekken en heerlijk te spelen in het in mijn ogen ijskoude water.

Wat ben ik dankbaar dat ik dit weer kan doen. De rit ernaartoe is ongeveer drie uur rijden, maar ik moet eerlijk zeggen dat dit ook weer went. Normaal zou ik echt niet even naar Groningen gaan rijden om een wandeling te maken, maar hier in Chili heb je gewoon te maken met andere afstanden en went dat ook weer snel. Maar na zes weken ben ik weer zodanig hersteld dat ik ruim 6 uur kan autorijden en ook weer 4 uur kan wandelen. Ik kan zo intens dankbaar zijn voor het feit dat ik in aanraking ben gekomen met yoga en vooral ook met de yogafilosofie en de ademhalingstechnieken. Ik heb geleerd om de situatie te accepteren zoals deze is. Niet kwaad en gefrustreerd te raken en vooral te genieten van wat er wel is. Ik heb geleerd om mijn ademhaling zodanig te controleren dat ik heel veel zuurstof in mijn lichaam kan brengen, waarvan ik overtuigd ben dat dit een bijdrage heeft geleverd aan mijn voorspoedige herstel. Ik ben dankbaar voor het het feit dat mijn lichaam in een goede conditie was en ook weer is en dat ik vooral goed ben gaan luisteren naar mijn eigen lichaam. Gewoon beginnen bij de basis, in contact met jezelf, luisterend naar je eigen lichaam. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik dit nu kan delen met een grote groep en ondanks het feit dat het niet altijd gemakkelijk is om hier te zijn, ver van vrienden en familie toch ook een kleine bijdrage kan leveren en mijn/ons leven kan delen met anderen. Wellicht ter inspiratie. Ik geloof er echt in dat tijd vrijmaken voor mijn gezin de basis is voor datgeen wat we nu hebben, en dat is vertrouwen. Ik vertrouw erop dat Dean maar ook Jana en Inez niets doen wat hunzelf onnodig in gevaar kan brengen, maar ik of liever gezegd wij proberen hen bewust te maken van risico’s. We hebben duidelijke gezins afspraken wat de doen en daarmee hopen we de kinderen vertrouwen te geven. Ik wil samen met mijn gezin tijd doorbrengen en samen genieten van mooie momenten in ons leven. Ik nodig iedereen dan ook uit om zelf ook eens kritisch te kijken hoe hij zijn eigen tijd heeft ingedeeld en of als je daar niet tevreden over bent in staat bent om andere keuzes te maken. Linda en ik kozen er zowel in Nederland waar we allebei parttime werkten om veel tijd samen en met de kinderen door te brengen. Dat neemt later niemand je meer af en geloof me dat is mijn inziens goud waard. Ons motto is herinneringen voor later creëer je zelf in het nu. En geloof mij als we over vijftig jaar ergens op een bankje zitten hebben wij een hoop herinneringen om op te halen.

Maar dankbaar ben ik ook voor de ontmoeting met Pablo en Hernan en de nieuwe duurzame kansen die dit biedt. We hebben samen de handen ineengeslagen en bouwen samen een erg mooie yogaschool. Een yogaschool die niet alleen nu maar ook in de toekomst veel potentie heeft. Ik ervaar nu zelf dat ook in de weekenden mensen van Santiago de rust en de gezelligheid opzoeken in pichilemu en de enorme hectiek in Santiago ontvluchten. De ontstane relatie met Pablo en Hernan biedt ons ook de mogelijkheid om deze maanden, waárbij er toch regelmatig erg veel regen valt en la sirena van de meest idyllische plek verandert in een grote modderpoel, te ontvluchten. Daarbij biedt het af en toe slapen in pichilemu ons de mogelijkheid om erg efficiënt met onze tijd om te gaan en gestaag door te werken aan het bouwen van een mooie yogaschool. Ook de kinderen genieten na zes maanden erg van pichilemu. Ze hebben de beschikking over WiFi en een zwembad en kunnen zelfstandig het dorpje inlopen wat ze een enorm gevoel van vrijheid geeft. Je merkt ook dat als het regent een dorp echt leuker is. Je loopt er s’ avonds toch nog even uit op zoek naar iets lekkers.

We zijn ook zeer regelmatig in ons geliefde huis waar we met ziel en zaligheid aan gewerkt hebben en wij erg kunnen genieten van het fantastische uitzicht. Ik geloof oprecht dat we een van de mooiste uitzichten hebben. Als we dan de houtkachel aansteken en begroet worden door Pablo de haan en Lilly de eend dan ervaren we wat voor een rijkdom wij hebben. Deze plek is erg inspirerend en gebruik ik dan ook om heerlijk aan mijn boek verder te schrijven. Het voordeel is ook dat zodra de zon schijnt je direct buiten op het terras leeft en Dean met de dag beter wordt in het maken van salto’s op de trampoline. Verder wordt Loes de poes uren geknuffeld en vindt ze het heerlijk als we thuis bij haar zijn. We hebben dus de luxe van twee volledige ingerichte woonplekken waar tussen we kunnen kiezen.

Boven bij la sirena staat de auto van addy die ik nu al een tijdje niet meer heb gezien. We zijn allemaal druk, maar ergens zit de zin in zijn quote ‘ik hoop dat hij geleerd heeft van zijn fouten’ mij niet lekker. Vroeger liepen de kinderen de deur bij elkaar plat. Sinds we in ons ons ‘nieuwe’ huis wonen hebben we ze eigenlijk niet meer gezien. Soms lopen die dingen zo maar jammer vind ik het wel. Ook herken je wellicht dat gevoel dat je het er eigenlijk een keer over moet hebben, maar dat het moment er niet is of dat je wellicht zelf ook een drempel opwerpt om het er over te hebben. Maar plotseling krijg ik een whatsapp van addy of ik hem kan helpen. Hij heeft een lekke band en heeft mijn hulp nodig om even naar boven te rijden. Ik stap direct in mijn auto, een beetje onwennig is het ook wel en rij naar hem toe. Mijn gehele gevoel zegt dat ik in elk geval mijn gevoel met hem moet delen. Ik weet dat mijn waarheid, maar een manier van kijken is en eigenlijk alles zegt over mij en niets over Addy. Het zegt iets over hoe het op mij overkomt. Dat is tijdens al mijn feedbacktrainingen en andere trainingen die ik heb mogen geven in mijn werk altijd het meest lastige item geweest. Kun je zonder oordeel jouw gevoelens op tafel leggen zonder dat je daarmee iets van de ander verlangt. Behalve dat er naar je geluisterd wordt hoe iets op in dit geval mij overkomt. Ik heb van Linda geleerd dat soms ruzie maken nodig is om relatie te herstellen, omdat de relatie het waard is om er in te investeren. Als je niets wil veranderen heeft ruzie maken geen zin en zonde van de energie. Ruzie maak je om er beter uit te komen. Ik wil niet ingaan op ons gesprek in de auto, omdat dat alleen mijn kant van het verhaal is en addy uiteraard ook zijn kant van het verhaal heeft. Daar gaat het mij ook niet om. Ik heb welweer twee dingen zelf geleerd, hoe lastig het is om je gevoel bespreekbaar te maken en hoe belangrijk het is om het te doen. Het is namelijk van mij en zegt totaal niets over de ander. Het enige wat je vraagt is luister naar mijn gevoel, luister naar wat ik met je wil delen. Als daar ruimte voor is zal ik daarna naar jou gevoel luisteren. Wellicht kun je het dan met elkaar eens worden en wellicht blijft er een verschil van inzicht. Dat is niet zo interessant.

Dankbaar voor deze les

Namaste Jeroen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.