Adem in 2, 3, 4 en adem uit 2, 3, 4. Mijn hoofd is een grote chaos en ik kom maar niet in mijn rust. We zijn inmiddels in chili / pichilemu aangekomen en ik hoopte zo dat ik hier de rust en antwoorden weer te vinden, maar helaas je neemt echt jezelf overal mee naar toe. Ik ben er van overtuigd dat het leven loopt zoals het leven lopen moet en dat leven zich ontvouwt als je bewust en met aandacht in het nu leeft. Dat vertrouwen is er diep vanbinnen wel, maar op dit moment word ik onrustig om dat er zoveel in mijn leven gebeurd waar ik de boodschap niet van begrijp. We grijpen terug na de eigen lessen die we in ons boek hebben geschreven, adem in en uit.
De afgelopen weken in Nederland waren indrukwekkend, druk en overweldigend! Heerlijk om vrienden en familie weer te zien en te voelen hoe dierbaar deze grote groep mensen voor ons zijn. Daar ontstaat dan ook gelijk de verwarring en de vraag hebben we wel de juiste keus gemaakt. In chili was het zo helder, we zaten nog midden in ons avontuur toen we vertrokken en ons bedrijf stond nog in de kinderschoen en verdiende een eerlijke kans. En we hadden een mooi thuis gecreëerd met vrienden en onze dieren. Maar terug in Nederland zijn daar ook dierbare mensen, krijgen we de eerste week al het nieuws dat Loes’ de poes was overleden, ons nieuwe huis in pichilemu niet door ging en dat het een groot probleem gaat worden om in het hoog seizoen om een woning te vinden. Als ras echte optimist hielt in goede hoop, maar in de afgelopen weken ben ik vaak in verwarring geweest. Hoe goed ik ook probeerde te ademen, mijn aandacht terug te brengen in het nu, mediteren of wandelen met de hond ik kom niet bij mijn gevoel of liever gezegd niet bij mijn intuïtie.
Inez en Dean voegen als vanzelf weer in hun netwerk in Nederland en genieten daar ook zichtbaar van. Jeroen voelt zich als een vis in water en mist Chili niet. Jana en ik genieten van het weerzien maar voelen ons soms ook verscheurd omdat het in Nederland niet alleen maar leuk is. We missen Pablo en Hernan, onze dieren, de zon, de ruimte, de natuur en onze ritjes te paard. Maar er komen ook signalen dat chili misschien wel niet de plek is.
Ik word erg onrustig van onze overvolle agenda. De vele ontmoetingen waarbij ik voor iedereen tijd wil hebben, maar in de praktijk hebben we altijd beperkte tijd en zijn de rijen veel te lang. Eerlijk gezegd vind ik het überhaupt raar dat er mensen staan te wachten op een handtekening, een praatje en de foto. Het is leuk om terug te horen wat mensen van onze deelname vonden. Wij hadden daar heel weinig zicht op omdat wij hier in Chili in een bubbel leven en niets mee kregen van de populariteit van het programma. Met vrienden en familie hadden wij het over ons leven en eigenlijk weinig over het tv programma en via Facebook krijg je een gekleurd beeld. Alle meet en greets waren voor ons een manier om contact te krijgen met onze volgers. Tegelijkertijd was dat ook indrukwekkend, verwarrend en overweldigend.
De agenda staat propvol met werk, afspraken regelzaken en sociale afspraken. We rijden 7.000 km en zitten we 150 uur de auto in 6,5 week Nederland. En daarbij komt dat afscheid nemen gewoon niet leuk is. Steeds weer tranen bij het afscheid van dierbaren gaat niet in je koude kleren zitten en ik ben blij dat ik in het vliegtuig zit. Even niet
Maar terug hier zijn er nog meer vragen en nog minder antwoorden. We hebben alle onze contacten opgetrommeld om hen te helpen met zoeken naar een woning. Wij willen verhuizen naar pichilemu. Naar een plek die het hele jaar goed bereikbaar is. Dichter bij de yogaschool, bij school en bij ons netwerk.
De afgelopen dagen hebben we zeker 10 huisjes bekeken, maar het is echt hopeloos. Vreselijke kleine hokjes, vaak op iemand anders zijn privé terrein, in slecht staat en dan voor een huurprijs van 1300 euro per maand. We hebben vanuit Nederland een tent, matjes en slaapzakken meegebracht vanuit het idee dat wanneer er echt geen huis is we altijd nog kunnen gaan kamperen, maar alle plekken zijn vol en als we dan ergens op een stukje land achteraf mogen staan zonder douche en wc betalen we nog 10 euro per persoon per dag. Het is om hopeloos van te worden.
Daarbij komt dat Shanti, de hond die we hier achter gelaten hadden 1 januari weggelopen is en nergens te vinden is. We zijn al twee dagen opzoek. De hele omgeving is uitgekamd, briefjes opgehangen en een oproep op Facebook. Nog steeds geen reactie. De overmaat van ramp kregen we vandaag ook nog eens slecht nieuws van de gemeente. Vorig jaar hebben ze toegezegd 20 tot 25 uur per week de yoga studio af te huren, maar opeens is het allemaal veranderd omdat er een ander gemeente bestuur is die weer een ander beleid heeft. Nu zeggen ze geen afspraken gemaakt te hebben. Het grote loslaten is begonnen en ergens ook wel weer vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt. In het nu ligt de sleutel, daar kunnen we handelen en je ziet gewoon dat het verleden het verleden is en dat de toekomst de toekomst is. We hebben een droom, we koesteren die, we weten waarom we hier zijn maar hebben wel gewoon te dealen met de nu ontstane situatie.
De situatie is dus geheel anders dan toen we zeven weken geleden vertrokken. We gingen weg met het idee structureel inkomen te hebben uit de verhuur, yoga lessen en natuurlijk wat uit Nederland door verkoop boek en kleding. Daarnaast hadden we een nieuw huis wat bestond uit twee appartementjes waardoor we wat konden verdienen in het hoogseizoen en daarna inzonden zetten voor internationale vrijwillers die ons kunnen ondersteunen bij het onderwijs aan onze kinderen.
Nu zijn we terug, geen hond, geen poes, geen huis en geen huurinkomsten. Een test in het ultieme loslaten, plannen bijstellen en vertrouwen dat het leven zich wel ontvouwt. Ik troost me met de gedachten, maak je geen zorgen over morgen, de dag van vandaag is uitdagend genoeg.
Wil je lezen hoe wij met steeds veranderende omstandigheden omgaan of wil je zelf leren hoe je anders met een ontstane situatie kunt omgaan bestel dan ons boek via www.boekenwereld.com/yogafamily4
Namaste Linda.
Naar de inhoud springen