In mij kan er strijd zijn tussen mijn hoofd en mijn gevoel. Mijn hoofd zegt dat ik plannen moet maken, doelen moet stellen en heel gestructureerd daar naar toe moet werken. Dit geeft richting aan mijn activiteiten en aan de dingen die ik doe. Het geeft mij voldoening als ik mijn doelen behaal en het gevoel dat ik het leven onder controle heb, (vooral over hoe mijn leven waarschijnlijk zal gaan ontwikkelen). Als het leven dan ook zo loopt ben ik trots. Het zijn dan ook mijn eigen verdienste. Soms is het ook mateloos irritant en frustrerend omdat de dag, de week, maand en soms zelf het leven niet loopt zoals ik het in mijn hoofd heb. Is het leven wel zo plan en maakbaar?
Mijn gevoel zegt daarentegen dat het leven niet maakbaar is, dat het leven zich ontvouwt. Het enige doel dat ik aan mezelf kan stellen is: leef iedere dag je mooiste leven en gedraag je als je mooiste zelf. Doe alles wat je doet met volledige aandacht in het nu, vanuit acceptatie en met een groot hart. Leef vanuit vertrouwen dat je altijd op de juiste plek bent op het juiste moment.
Deze twee uiterste kunnen soms tot hevige discussie leiden in mijn hoofd, maar ook tussen Jeroen en mij. De yogastudio loopt nog steeds niet en de gemeente heeft besloten om zijn gratis lessen niet bij onze studio te gaan geven. Een beslissing waar wij geen invloed meer op kunnen uit oefenen. Vorig jaar hadden een goede lobby gehouden. De ambtenaar en wethouder waren enthousiast, de docenten wilde heel graag bij ons en hebben de aanvraag met ons gedaan. Onze prijs was gelijk aan de andere aanbieder, onze locatie is groter, nieuwer en beter geluid. Vorig jaar waren er al mondelinge toezeggingen en nu toch een afwijzing op onze subsidie aanvraag. Waarom? Omdat er een nieuwe wethouder zit, de camera’s weg zijn, de andere aanbieder politiek actief is? Ze zijn ons geen verantwoording schuldig het is gewoon een afwijzing.
Hoe om te gaan met afwijzing, nieuwe plannen maken is ons eerste antwoord. We trekken hard aan promotie, benaderen mensen persoonlijk, hangen affiche op, reclame op de radio. We stoppen veel tijd in klanten krijgen in de yogastudio, maar soms bekruipt mij ook het gevoel dat we proberen het leven te bepalen, maar dat het leven andere plannen met ons heeft. Misschien is het wel slimmer om ons te focussen op yogafimpjes, of misschien moeten we ons wel meer focussen op schrijven en nadenken over een tweede boek. Uitwerken van trainingen online of terug naar Nederland. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden waar we samen in kunnen groeien en ontwikkelen. Het feit dat we het nu niet gelijk weten zegt mij dat er vanzelf wel wat op ons pad komt wat ons de juiste richting instuurt.
Tegelijkertijd krijg ik signalen dat het leven zich wel ontvouwd. Ik realiseer me dat het fijn is dat onze Inez geen ziekte van Lyme heeft maar een ringworm, hoe anders had haar en onze toekomst er uit gezien door een andere uitslag. Gisteren liepen we op de stoep toen een auto een andere auto inhaalde maar vol op de remmen moest omdat er een tegenligger aankwam. Gelukkig week de auto niet uit en kon hij remmen, maar hoe anders kon het lot beslissen in enkele secondes. Een mooi voorbeeld is ook op donderdagochtend krijgen we een Whatsappje van een reizend gezin met een dochter van negen die heel veel behoefte heeft aan even spelen. Op donderdagavond zitten ze bij ons aan de etenstafel en hebben we vijf geweldige dagen. Compleet onverwacht, maar heel waardevol. Juist deze onverwachte dingen doen mij realiseren dat het leven niet maakbaar is en ik kan en wil vertrouwen wat er op mijn pad komt. Echt geen idee hoe het allemaal gaat lopen.
Namaste Linda.
Naar de inhoud springen