Blog Linda
Ik ben trots op ons behaalde ruststand. Eind deze week komen yvonne, Dirk en Stijn aan en heerlijk slapen gaat lukken, maar waarschijnlijk ook nog een douche, wc, warm water en een houtkachel. Op maandag is de man van de douche begonnen en hij gaat super snel. Alle leidingen liggen er binnen een dag in en op dinsdag start hij al met het plaatsen van de tegels. Op dinsdag komt ook de man van de kachel om deze te plaatsen dus het ziet er allemaal goed uit.
Dinsdag ochtend komen Pablo en Henan langs om naar het huis te kijken en goedendag te zeggen voordat ze naar huis gaan. Voor ons komt dat geweldig uit omdat er om 11.00 uur mensen langs komen van de gemeente die met ons in gesprek willen over ons leven hier in Chili. In Chili hebben ze eens in de zoveel jaar, ik dacht vier of vijf een tel dag. Iedereen moet op die dag thuis zijn en dan gaan er mensen van de gemeente bij heel veel mensen langs om vragen te stellen over hun gezinssituatie, hun inkomen en wensen. Soort van inventarisatie en registratie. Wel grappig en met ons wilde ze dus ook ingesprek. Wij regelen ons altijd een tolk om simpelweg alles te kunnen begrijpen. Maar achteraf was dat niet nodig geweest. Eigenlijk snapt Jeroen alle vragen en konden we ze ook allemaal zelf beantwoorden.
Omdat de loodgieter sneller gaat dan verwacht Jeroen heeft tussendoor nog even tussendoor geregeld dat de watertank gevuld werd zodat ze de leidingen konden testen met water. Voordat ik het in de gaten had stond Jeroen al op het plateau de tank te vullen en te roepen dat ik moest komen. Ik stond natuurlijk weer gezellig te ouwe hoeren met de mannen, maar de planning riep. Schijnbaar stond er veel druk op de slang en moest ik een handje helpen. Mijn man heeft ontzettende hoogte vrees, dus ik weet dat hij daar stoer staat, maar wel met mega knikkende knieën. Hij maakt wat flauwe grapjes en ik probeer op een laconieke manier hem gerust te stellen. Want ja verwacht er nu van onze stoere yogiman dat hij met knikkende knieën op twee en halve meter staat. De tank vult zich snel en wij kijken elkaar aan bij de laatste druppel. Klaar de tank is vol. Ik draai me om naar de tankwagen en opeens word ik door een golf van water tegen de grond geduwd.
Ik hoor Jeroen kreunen en de paniek slaat bij mij gelijk toe. Hij hapt naar adem, piept en draait met zijn ogen. Ik gil en alles in mij zegt dat ik hem allert en bij me moet houden. Ik weet niet hoe lang hij geen tot moeilijk adem kan halen en steeds draaien zijn ogen weg en wil zijn ogen dichtdoen. Ik dwing hem te ademen en mij aan te blijven kijken. In mijn ogen vecht Jeroen voor zijn leven en ik kan niets anders dan hem heel steng toe spreken. Langzaam krijgt hij meer lucht en kan hij rustig blijven liggen. Mijn paniek is nog lang niet over weg en focus me op het contact. Ik wil dat hij tegen me praat. Ik wil weten waar de pijn zit. Kunnen ademen is natuurljk het eerste, maar er kan nog zoveel meer aan de hand zijn. Ik ben als de dood dat hij in shock raakt door interne bloeding en blijf maar tegen hem praten. Na een paar minuten antwoord hij zacht ik ben zo moe, weer een minuut later: ” Lin, ik hou van je. Ik heb het gevoel dat ik in een hele slechte film zit, maar raar genoeg kan ik heel rustig tegen hem blijven praten, voortdurend contact makend zodat hij niet weg kan zakken. Het kost Jeroen enige tijd om weer vrij te ademen en volledige aanwezigheid te zijn.
Toen nam de adrenaline het bij hem over en kwam hij bij. Hij controleerde of hij alles in zijn eigen lijf nog kon bewegen. Ja gelukkig dat lukt. Aan de achterkant van zijn been kan ik alleen zien dat de huid van zijn been beschaafd is en grote blauwe plekken zien, die er ook uitzien als brandwonden. Het lijkt erop dat Jeroen langs de paal naar beneden is gevallen. Jeroen reageert helder, aanspreekbaar en stabiel. Vandaar dat ik naar binnen ga om droge kleren te zoeken. Echt veel kleding ligt er niet, alleen wat “vergeten” kleding als we ’s avonds met onze verfkleding naar huis zijn gelopen. Gelukkig vind ik voor mezelf wat en voor Jeroen een vest. Als ik terug buiten kom staat hij en besluit ik dat ik hem zelf naar boven rij. De ambulance kan niet naar beneden en ik wil hem gecheckt hebben in een ziekenhuis. Hij hijst zich in de auto en ik rij zo voorzichtig mogelijk. Maar we zijn de bocht nog niet om of Jeroen begint ongecontroleerd de klappertanden, hij draait met zijn ogen en trekt spierwit tot grijs weg. Vraag me niet hoe, maar ik blijf super rustig, ik hou contact en ondertussen graaf ik in mijn geheugen naar wat te doen bij een acute shock, we moeten naar boven. Zo snel als mogelijk! Ik ben als de dood voor interne bloedingen. Boven bij het hek komen we tegelijk aan met de ambulance. Jeroen gaat erin en ik ga voorin zitten. Via het raampje probeer ik informatie te krijgen over bloeddruk, hartslag, zuurstof in het bloed maar ik kan echt niets zien. Jeroen lijkt er rustig bij te liggen en de monitor met zijn hartslag stelt me gerust.
Het ziekenhuis is klein, primitief, maar de arts is betrokken spreekt goed Engels. Ze geven Jeroen pijnmedicatie en zijn bloedruk en hartslag wordt goed in de gaten gehouden. Jeroen heeft veel pijn in zijn rug en er worden runtgenfoto’s gemaakt. Binnen een halfuur krijgen we te horen dat er niets te zien is op de foto’s en dat hij waarschijnlijk einde van de middag naar huis mag. Met de schik vrijgekomen, altans daar leek het op dat moment op.
Jeroen was doodmoe wilde heel graag slapen en ik moest toch echt even van zijn zijde wijken. Oké hij even slapen dan rij ik snel heen en weer om kleren uit het kleine huisje te halen. In de auto bel ik addy om hem te informeren, wij willen niet dat hij zich lullig voelt door dit ongeluk, ze hebben het platform samen gebouwd, maar Jeroen is echt vergeten om er extra schroeven in te draaien, ik wist niet dat het nog moest gebeuren en Jeroen is het helemaal ontschoten. De palen zijn nog intact maar naar buiten geschoven. Achteraf horen wij dat schroeven ook niet de oplossing zijn, maar kruizen tussen de poten, maar wij gaan nooit meer een plateau zelf bouwen. Maar goed ik wil niet dat hij het via via hoort of er mee geconfronteerd wordt dus informeer hem even zelf.
Binnen een uur ben ik weer terug in het ziekenhuis. Inmiddels is het tegen vijven en ben ik blij dat de kinderen een verjaardagsfeestje hebben dus niets mee krijgen van deze paniek. Ik mag Jeroen mee nemen, maar op het moment dat ik met de dokter sta te praten zakt Jeroen helemaal onderuit in zijn rolstoel. Zijn bloedruk daalt snel en met spoed wordt hij op een bed gelegd. Iedereen moet weg, maar niemand stuurt mij weg bij mijn man. Ik schrik me rot! Jeroen zijn bloeddruk zakt naar 70 / 35 en binnen enkele seconde ligt hij met zijn voeten in de lucht en hoofd naar beneden op een bed. Een arts gooit letterlijk twee infusen erin en drie zakken vocht worden daardoor leeggeknepen. Met de beperkte medische kennis die ik heb trek ik de conclusie dat hij in shock raakte, maar gelukkig steeg zijn bloedruk weer snel. Tien minuten later werden er wederom foto’s gemaakt van zijn buik en rug. De conclusie was een hevige reactie op de morfine, maar geen interne bloedingen, wel moest hij in het ziekenhuis blijven ter observatie. En eerlijk gezegd was ik daar wel blij om. Hier konden de artsen hem in de gaten houden en Jeroen zelf vond het wel een veilig idee.
Ik ben bij hem gebleven tot hij rustig op zijn eigen kamer lag en niet meer op de ehbo. Hij was rustig, had er ook een goed gevoel over en hij was het met de artsen eens dat hij veel geluk had gehad, maar dat de pijn kwam van kneuzingen, spierpijn en schaafwonden. Het bezoek uur is maar tot 19.00 dus mij werd verzocht om hem alleen te laten en morgenochtend weer terug te komen. Jeroen wilde dat ik ging en ik wilde zelf de kinderen ophalen. Zij hadden een heerlijke middag gehad op een kinderfeestje en hadden geen idee wat er die dag allemaal gebeurd was. Ik heb hen de korte versie verteld en vervolgens alle drie rustig in bed gelegd. Toen kwam voor mij het moment van ontladen. Ik heb ontzettend zitten huilen. Nog wat appjes gestuurd naar Jeroen zijn ouders, want die had ik wel uur tot uur geïnformeerd, maar vriendinnen kon ik niet bellen i.v.m. het tijdsverschil. Uiteindelijk realiseerde ik me dat Yvonne en dirk al in Amerika zaten voor een paar dagen vakantie voordat ze naar ons kwamen en daar is het tijdsverschil maar een uur. Met horte en stoten kwam het hele verhaal er uit. Ik realiseerde me dat ik nog nooit in mijn leven zo bang was geweest en hoe diep ik verbonden ben met mijn man. En eerlijk gezegd ik was er nog steeds niet echt gerust op. Ik bleef maar bang voor interne bloedingen die liggend onder controle waren, maar in andere houdingen niet. Tegelijkertijd had ik ook geen andere keus dan te vertrouwen in dit kleine primitieve ziekenhuisje en mijn waarheid dat het leven altijd loopt zoals het lopen moet. Kortom ik had geen controle en moest gewoon naast mijn kinderen gaan liggen om te slapen. Dat slapen ging met even wat minder. Om 05.30 hield ik het niet meer en ben berichtjes gaan sturen naar Jeroen, om uiteindelijk hem om 06.00 te bellen. Gelukkig hij heeft de nacht overleefd dat was voor mij de geruststelling dat er geen acuut gevaar meer was. Voor de rest, breuken, spieren, zenuwen etc er kan nog van alles zijn, maar dat overleven we wel.
Jeroen ligt drie dagen in het ziekenhuis en ik richt me op ons huis. Ik wil dat hij kan herstellen in ons grote huis en niet op een matrasje op de grond ligt. Ik regel bedden bij Pablo en henan, want door het ongeluk konden we deze week geen tweepersoons bed meer kopen, de kachel gaat er in, de badkamer en wc en ondertussen rijdt ik heen en weer voor de kids naar school, het ziekenhuis en voor de werkers heen en weer naar de bouwmarkten. Ieder ritje kost een uur. Maar we krijgen het gemanaged. Donderdagmiddag krijg ik hulp van drie ouders van school met de schoonmaak van ons huis, het installeren van een nieuwe watertank ( nu eerst even op de grond) en de laatste klusjes in huis. Het doel is einde van de dag een huis voor mijn man waar hij kan herstellen. Ondertussen is Jeroen voor een extra check naar een privé kliniek.
Namaste Linda