Blog Linda
Jeroen en ik hebben inmiddels al aardig wat uurtjes zitten kletsen over ons plan. Eigenlijk vanaf het moment van aanmelden hebben we het idee om een kleine eco-logde te bouwen. In Nederland hebben we de afgelopen jaren al veel gefantaseerd wat voor ons de ideale baan in het buitenland zou zijn en steeds kwamen we er op uit dat de rol van gastheer/ gastvrouw, manager, persoonlijke coach en yoga docent ons het meest aanspreekt. Als wij dat allemaal op een hoop gooien dan komt het runnen van een eco-logde eruit. Klein met voldoende ruimte voor persoonlijk contact, maar tegelijkertijd ook de ruimte kunnen geven zodat iedereen zijn eigen ding kan doen. Kortom aandacht voor de gasten en aanvoelen waar daar de behoeften liggen. De 1 wil persoonlijke aandacht en het goede gesprek en de ander wil juist alleen maar info over de omgeving en goede service. Zo hebben wij er over gesproken en is het plan geboren.
Nu hierin Chili staan we voor de uitdaging om het allemaal te creëren binnen de middelen die we daarvoor ter beschikking hebben gekregen. Ik geloof dat we al 10 keer een begroting hebben gemaakt en weer bijgesteld. Het plan blijft steeds gehandhaafd maar de manier waarop we gaan ontwikkelen en met welke materialen wijzigt steeds weer. Jeroen en ik hebben beide geen ervaring met bouwen en kennen ook maar heel beperkt alle mogelijkheden van de bouwmaterialen. We laten ons adviseren, maar ook daar zitten veel tegenstrijdigheden in. We besluiten om het allemaal maar stap voor stap te doen en heel strak op het budget te letten. We hebben Ignacio als aannemer aangenomen, maar dit is ook zijn eerste klus waar hij eindverantwoordelijke voor is, super spannend dus ook voor hem. Maar wij zien kansen om voor ons allebei win / win situatie te creëren. Hij heeft eco toerisme en Engels gestudeerd en werkt al jaren in de bouw. Al zijn kennis kan hij dus inzetten, maar het meest belangrijke, wij hebben vertrouwen in hem. We hebben een leuke klik. Inmiddels hebben we al een paar avonden bij elkaar aan de keukentafel gezeten en allerlei onderwerpen besproken en ook onze droom en mogelijkheden besproken. Samen gaan we kijken of we de eco-lodge kunnen ontwikkelen en wij willen ook echt proberen om hem en Francis daar ook een duurzame rol in te geven. We springen gewoon in het avontuur en gaan er vanuit dat het zich allemaal wel zal ontvouwen.
Stap voor stap, steeds weer bijstellen gaat zeker ook op voor de bouw. Volgende week wordt het huis geleverd en dan moet echt de grond daar klaar voor zijn. Ignacio is al weken bezig om een man met een graafmachine te regelen en verschillende afspraken zijn gemaakt, maar tot op heden zitten alle wortels er nog in, is er nog geen gat gegraven, en is het onmogelijk om met de auto naar het terrein te rijden waar volgende week gebouwd moet gaan worden. Wij vragen er steeds naar en deze week moet het gebeuren, de planning is woensdag, donderdag.
Wij zitten een beetje in de wachtstand. Er komt een hoop werk op ons af, maar nu kunnen we alleen maar wachten tot de graafmachine zijn werk gedaan heeft. We besluiten om van deze fase even gebruik te maken om iets meer van de omgeving te zien. Nu we de auto op naam hebben kunnen we er op uit. Afgelopen zondag hebben we een lokale paardenmarkt bezocht! Een kleurrijk geheel met mannen in zwarte pakken met rode sjaals en grote hoeden en vrouwen in rood witte petticoat jurken. Veel muziek en vertier en natuurlijk veel paarden. Jana helemaal in haar nopjes en stralend zit ze op het paard. Jeroen mocht er ook op. Bij Jana met de baas er naast leek het een rustig beestje, maar met Jeroen alleen zag je zijn temperament gelijk. Dribbelend op zijn benen ging hij op pad. De paniek in de ogen van Jeroen, die geen enkele ervaring heeft met paarden. Het gelach steeg op bij de geoefende ruiters en bij mij kwam de acute buikpijn. Gelukkig was Jeroen zo helder van geest om het paard gelijk naar een een hek te sturen en hem daarmee te blokkeren. Ik heb nog nooit iemand zo snel zien afstijgen. Veilig op de grond konden we allemaal de humor er wel van zien. En voorwaarde was wel dat ik er ook op moest. Nu heb ik in mijn jeugd jaren wel aardig wat uurtjes paard gereden, maar een rodeopaard berijden is net wat anders. Wat een zenuwachtig beest en deze was enorm gevoelig in zijn mond. Ik geloof dat ik het tot stilstand brengen om af te stijgen nog het lastigst vond. Het prachtige beest ging achteruit, wijken voor het been en zelfs draaien op zijn plaats. Later toen we de show zagen en dit paard erg hoog eindigde in de rodeorace, begrepen we dat dit prachtige beestje alleen geschikt was voor de zeer geoefende ruiter. Na de paarden markt besloten we om met de auto te gaan dwalen door de heuvels rondom Cahuil. Prachtige vergezichten vanaf de zandwegen, uit eindelijk kwamen we uit bij een watermolen. Daar kregen we uitleg hoe er meel gemaakt werd op alleen waterkracht. Super plek, educatief voor de kinderen en Ik scoor daar nog een tafeltje. We vervolgen onze weg en komen bij een houten bruggetjes en een beekje. Zwemkleren aan en daar gaan we, met zijn alle de beek in en op avontuur. Heerlijk dit soort dagen zonder plan en dan gaan waar de wind ons heen brengt. Ik hou van deze vrijheid.
Dinsdag nemen we nog zo’n dag. Woensdag komt de graafmachine, dus waarom dan dinsdag niet nog wat leuks gaan doen. We besluiten om nog een keer naar Valparaiso te gaan, daar de lokale rommelmarkt af te struinen en natuurlijk ook weer wat kunst en cultuur op te snuiven. We genieten allemaal van deze familiedagen en na de vervelende tegenslagen met de kippen en kuikens brengt dit de boel weer in balans.
Ik ben binnen dit gezin de reiziger en de grote avonturier, maar inmiddels heb ik mijn gezin daar behoorlijk mee besmet. De enige reden dat wij in deze uitdaging zijn aangegaan is ook het avontuur wat deze uitdaging met zich meebrengt. Op reis ontmoet je mensen, ontdek je een plek, wordt je verliefd en blijf je ergens langer hangen. Soms kom je daar dan meerdere keren terug om uiteindelijk te onderzoeken of je daar een nieuw bestaan op kunt bouwen. Nu kiezen we voor een avontuur in een nieuw continent, een nieuw land, een nieuwe regio op een volstrekt onbekende plek en hopen we verliefd te worden op deze plek. Tot op heden is de vonk nog niet overgesprongen maar wie weet is dit geen liefde op het eerste gezicht maar gaat deze vanuit ervaringen groeien.
Namaste Linda