Lieve mensen,
Linda is met de kinderen naar Pablo en Hernan en ik kijk nu hoe piplala rustig op haar kussen ligt te slapen. Ik kan nog steeds niet bevatten wat er de afgelopen dagen allemaal is gebeurd en ik moet het voor mijzelf echt nog een plek geven. Een ding is duidelijk, het leven kan zeer turbulent zijn en vaak heb je gewoon te dealen met de situatie op dat moment.
Linda en ik hadden net de kinderen richting hun sport gebracht en Dean was gaan werken bij Falucho. Wat Linda en ik eigenlijk altijd doen is lekker wandelen met de honden. Geïnspireerd door ons eigen boek besluiten we lekker op blote voeten te gaan wandelen. Linda wil graag laten zien welke prachtige paardrijtocht ze altijd maakt en we lopen richting het bos. We genieten intens van dit soort momenten. De honden lopen lekker voor ons uit in een prachtig stukje natuur. Aan de linkerkant ligt de zee en wij lopen net achter de duinen langs het meer in een vogelrijk gebied. We zien de meest mooie vogels waar shanti heerlijk achter aanrent. Wat is het hier mooi. Ondertussen ervaren we hoe de modder tussen onze tenen omhoog kruipt en het gefluit van de volgels. We stappen samen lekker door we hebben ruim 1,5 uur voordat we de meiden weer kunnen ophalen. We komen bij het bos, waar de zonnestralen prachtig tussen de bomen door schijnen. Het is hier zo stil. Deze tijd van het jaar is het in pichilemu prachtig. Iedere dag schijnt de zon en de hectiek van de zomer hebben we inmiddels ver achtergelaten en zijn de stranden zover je kunt kijken leeg en verlaten. We lopen lekker door de bossen en Linda vergist zich waardoor we veel verder dan gepland we terug het strand op lopen. De honden struinen lekker door de duinen, af en toe zijn ze uit het zicht en dan roepen we ze. Piplala komt dan vrijwel direct en shanti laten we zeggen begrijpt Nederlands nog niet zo goed, maar komt uiteindelijk wel.
Als we het strand oplopen zien we dat Piplala meer schuim om haar mond heeft dan normaal. Het wordt snel meer en ze krijgt diarree. Als Linda dan ook nog ziet dat ze met haar achterpoot begint te slepen raken we in lichte paniek. Lin roept doorlopen, pip heeft gif gegeten dit gaat niet goed! Ik doe haar aan de lijn.” Daarna gaat het echt heel snel. Ik zie de paniek in de ogen van Piplala die wil zeggen “help ik voel mij niet goed” ze begint nu echt uitval te krijgen en van het ene op het andere moment valt ze om. Ze kan niet meer lopen hoe hard ze ook voor ons wil werken. Ik til haar op en probeer nog sneller te lopen. Ik voel dat dit echt niet goed is en Linda voelt hetzelfde. Tranen bungelen over onze wangen. “ Linda ze gaat dood ze gaat dood!” schreeuw ik. “Ga de auto halen” Linda begint te rennen, maar ik roep haar ook weer terug. Dit heeft geen zin, als ze sterft dan wil ik dat je bij mij bent en met de auto moet ze een heel eind omrijden om hier überhaupt te kunnen komen. Dat kost tijd i.p.v. dat we sneller zijn.
Linda zet haar schouder onder mijn schouder en ik voel Piplala letterlijk leeg lopen van boven en onder loopt het vocht uit haar lichaam. Ze piept naar adem en haar mond wordt helemaal grauw. Vaak denk ik aan stoppen, het is zo zwaar door het Mulle zand maar ik weet niet waar we de kracht vandaan gehaald hebben maar na 20 minuten bereiken we de auto.
Ik krijg de deur van de auto niet open en in paniek schreeuw ik naar overlanders die naast mij staan geparkeerd dat ze mij naar de dierenarts moeten brengen. Ze horen de paniek in mijn stem en willen mij uiteraard helpen. Ondertussen heeft Linda blijkbaar met meer rust de autodeur opengekregen en toetert dat ik moet komen. Lunda rijdt ons naar de dierenarts en ik hou Piplala op mijn schoot. Wat ben ik blij dat Linda reed want in blinde paniek had ik echt ongelukken kunnen veroorzaken. Bijna bij de dierenarts voel ik dat Piplala wegzakt en ik zeg nog tegen Linda ze is dood! Met Piplala op mijn arm ren ik de winkel binnen direct naar achter waar ik al vaker ben geweest. Gelukkig handelt ze direct. Ze begint met reanimeren en vraagt snel of ik het over kan nemen. Zij scheert alle vier haar poten en geeft allerlei medicatie en een infuus. Ik moet op Piplala gaan liggen omdat ze epileptische schokken heeft en daarna is het stil. Doodstil. De dierenarts heeft ondertussen een tube ingebracht en beademt haar. Ik zeg dat ze kan stoppen we zijn te laat. De dierenarts echter blijft doorgaan en stimuleert mij ook te blijven masseren. Er is hartslag, super zwak. arme Piplala why? Ruim 20 min geef ik hartmassage en beademen wij haar met de hand. Haar tandvlees werd donker grijs, ze liep leeg. Ik dacht echt ze is dood.
Het ging zo snel…. zo pijnlijk en zo heftig! ik was ervan overtuigt dat ze het niet zou halen. De dierenarts had vaker dit soort vergiftigingen gehad en we moesten hoop houden een aantal honden hadden het gehaald maar de meeste niet. De eerste 48 zijn kritiek en daarna komt er een langzaam herstel met de mogelijkheid dat ze hersenbeschadiging of ander letsel opgelopen heeft door het gif. Piplala was wel erg gezond en in een uitstekende conditie. Dat is een hoopvol uitgangspunt, maar ze is zwaar vergiftig.
Linda had ondertussen de meiden opgehaald en was aan het wachten tot ze naar binnen mocht. Ik wilde dat we allemaal bewust afscheid namen van Piplala omdat we er sterk rekeningen moesten houden dat ze de volgende dag niet zou halen. Het verdriet is onbeschrijfelijk en de liefde voor Piplala zo bijzonder groot. Piplala was er altijd bij, wij namen haar overal mee naar toe. Zelf bij onze boekentour door Nederland was ze meestal van de partij en heeft ze menig hart gestolen. We wilde ook dat Dean afscheid nam en we hebben hem opgehaald bij falucho.
Daarna begint het wachten. De machteloosheid is zo groot. We bellen het thuisfront en brengen onze vrienden op de hoogte. Ook plaatsen we een bericht op instagram en Facebook omdat wij geloven dat positieve aandacht pip helpt bij zijn gevecht om te blijven leven. Het is snel duidelijk dat veel mensen intens meeleven met Piplala of ze het verdriet zelf kunnen voelen. We krijgen intens veel lieve berichten binnen. Slapen doen we uiteraard niet en we proberen met al onze energie bij Piplala te zijn.
Ik krijg uiteraard veel flashbacks naar mijn eigen val en het herstel en probeer net als toen heel bewust in en uit te ademen met de mantra “ Piplala leef!” Tegen een uur of zeven appen we de dierenarts en krijgen we het bericht dat Piplala nog leeft. Ze had tegen een uur of vier in de nacht overgegeven en veel toxic daarmee uit haar lichaam gegooid. Dit was het eerste zeer positieve signaal.
Tegen 11.00 uur in de ochtend gaan we met zijn allen even kijken. Linda en ik gaan eerst even en wat was ik blij om haar levend te zien. Dit had ik niet verwacht en er stromen tranen van geluk over mijn wangen. Piplala wil werken maar ze is nog te zwak. Als iedereen haar even geknuffeld heeft laten we haar met rust en spreken met de arts af dat we de volgende dag weer overleg hebben en we verder kijken. Als we de bij de dierenarts komen horen we Piplala al piepen in de bench. We constateren ook dat haar infuus eruit is en zien we dat ze geplast heeft. Hoe blij kun je zijn met plas van je hond. In overleg besluiten we om haar, nu ze en wat gegeten heeft en geplast heeft, om haar mee naar huis te nemen.
De arts spreekt van een waar wonder! Zo snel een hond zien opknappen heeft ze nog nooit gezien. Pip kan niet op haar achterpoten staan, maar dat kan ook door de narcose komen die ze toegediend heeft gekregen, daarnaast is ze super kortademig, maar ook dat kan komen door het gif of door het hartslag verhogende medicatie. We zijn er nog lang niet, maar ze leeft en is allert.
Thuis ga ik naast haar slapen en wederom ben ik de hele nacht bezig haar te masseren en samen met haar te ademen. Lin komt af en toe naar beneden en samen realiseren we dat wat we al wisten: hoe veel we van elkaar, van de kinderen en van dieren houden! De volgende ochtend kan ze moeizaam staan en drie stapjes zetten, we tillen haar op en ze plast in de tuin. Wat zijn we trots.
We zijn intens dankbaar voor al die steun en aandacht voor Piplala en het houdt even veel mensen bezig. Piplala hersteld sneller dan iedereen had durven hopen. Net als bij mijn val ben ik dankbaar dat zowel ik als Piplala ineen uitstekende conditie waren om een dergelijk zwaar incident op te kunnen vangen. Wij zijn dankbaar voor het feit dat we kennis hebben, van ademhaling, meditatie en energiestromen en vooral ook in staat zijn om bijna altijd de rust te bewaren of snel terug te vinden en vooral weer te hopen en naar voren te kijken.
Ik realiseer mij ook dat deze gebeurtenis een intense indruk op mij heeft gemaakt en ik ook de tijd moet nemen om het allemaal een plek te geven. Het schrijven van dit blog helpt mij hier enorm bij. Ik hoop dat we mensen mogen inspireren en laten zien wat de kracht van liefde en ademhaling een positief effect kan hebben en dat we dankbaar zijn dat we de rust hebben ervaren om deze gebeurtenis ook weer met ons allen een plek te geven,
Namaste jeroen
Naar de inhoud springen