Op zondagochtend lopen we met de meiden door het park. Het is eindelijk weer mooi weer na dagen van heel veel regen. De opening stond eigenlijk voor gistermiddag gepland maar die hebben we door de regen maar een week naar achter geplaatst. Deze week neemt de kans op regen af. Gelukkig maar want we zijn de regen en de modder meer dan zat.
Maar vandaag schijnt de zon en we kunnen eindelijk naar buiten. De schade in het park is enorm. Hele bomen zijn met wortel en al naar beneden komen glijden, het beekje is veranderd in een echte rivier en het pad is modderig. Piplala vind het geweldig om weer de natuur in te zijn en de meiden stampen in de plassen.
Inez is de eerste die een klein puppy ziet lopen. Ze rent er heen en ontdekt dat er zes hondjes in en bij en plastiek kratje zitten. Ze piepen vreselijk en willen niets liever dan aan piplala haar tepels drinken. Pip houdt ze lief maar resoluut op afstand. De kinderen zijn vertederd en nemen de pups 1 voor 1 mee naar een plas water een stuk naar beneden. Ze hebben vreselijke dorst.
Jeroen en ik kijken elkaar aan. Voor ons valt het kwartje gelijk. Iemand heeft een nest puppy’s achtergelaten in het park. Misschien in de hoop dat ze het overleven, maar dat redden ze volgens ons nooit. Het koelt ‘s nachts af naar 3 tot 6 graden, er is geen eten en voor water moeten ze een stijle helling af. Er zijn veel straathonden die niet altijd even lief zijn tegen kleintjes en dan natuurlijk nog het verkeer. Ze zijn nog zo klein en kwetsbaar. Ik blijf met de meiden bij de hondjes en jeroen gaat Pablo en Hernan halen. Ons hoofd maakt overuren, we kunnen en willen de puppy’s niet hier laten, maar we verblijven nu (met de dierenboel) in pitchilemu omdat we niet bij ons eigen huis kunnen komen. De afgelopen periode hebben zowel de crew als wij vast gestaan op onze eigen weg en de tractor kon ons er haast niet uitkrijgen en stond zelf bijna vast. Voorlopig is het niet opgedroogd zodat we het kunnen laten repareren. Het heeft nog minimaal een week zon nodig.
Pablo en Hernan hebben zelf ook twee honden en zijn dol op dieren en na het zien van de kleintjes zijn net als wij verkocht. Maar daarmee hebben wij er een zorg bij. De eerste uitdaging wordt een veilig hok. Binnen het appartementen complex zijn geen huisdieren toegestaan en er is eigenlijk ook geen geschikte plek. Tijdens de verbouwing mochten we gebruik maken van de patio van de buren. Hun poort zit precies tussen villa rustica en de yoga studio in. Daar brengen wij ze tijdelijk heen, maar dat kan tot maximaal woensdag. Dan starten de buren met hun verbouwing en hebben zij deze ruimte nodig.
Voor nu een prima oplossing. We zetten een stuk af, water en voer is snel gekocht. En aan aandacht komen ze niets tekort. Een vriendin van ons kara is heel actief voor het dierenwelzijn hier in pichilemu en wij bellen haar. Samen met haar dochters komt ze kijken. Binnen een uur hebben we alle hondjes gefotografeerd en geplaatst op twee verschillende Facebook pagina’s voor dieren vrienden in pichilemu . Een asiel is er niet, helaas. Kara kent de dierenarts persoonlijk en zij is bereid langs te komen om de hondjes te ontwormen en te enten. Hiervoor betalen wij alleen de medicijnen en geen consult. Ik probeer nog even via de dierenarts of er echt geen opvangplaatsen zijn, maar ook die geeft het antwoord. Nee breng ze naar de markt, zo doen ze het hier.
Goed de hondjes hebben een veilig onderkomen, hebben te eten en zijn gezond. Nu wordt de uitdaging een goed thuis zoeken.
We bestoken Facebook met foto’s, de whatsapp groepen van ouders van school, yoga en vrienden hier in Chili worden allemaal ingezet. Vele lieve reacties maar na drie dagen nog niemand die er wel 1 wil hebben. Inmiddels hebben jeroen en ik ons verdiept in de mogelijkheden om hondjes zonder stamboom naar Nederland te vliegen. Het is super ingewikkeld, duur en uitdaging om voldoende mensen te vinden waarmee ze mee terug kunnen vliegen. Max drie huisdieren per gezin. Soms zelf per vlucht. Daarbij duurt het nog drie maanden voordat we voor onze boeklancering naar huis vliegen. Maar in uiterste nood kan het.
We hopen dat we een plek hier kunnen vinden. Woensdag dus toch maar met ze naar de markt. Van alle kanten horen wij dat dit de manier is hoe Chilenen aan hun hondjes komen. Zo hebben we immers Loes ook van de markt gehaald en hebben we al heel vaak nee moeten verkopen als er weer een nest puppies wordt aangeboden. Nu moeten we zelf gaan wat zo indruist tegen ons gevoel. Maar ja, we hadden al heel veel dieren een warm thuis willen geven die vastgebonden aan kettingen de hele dag buiten zitten. We spreken af dat kara met ons meegaat naar de markt en alle hondjes die overblijven gaan naar haar huis tot dat ze een thuis hebben of tot dat wij terug kunnen naar La sirena. Ik kan het niet aan om zo met hondjes te leuren. Natuurlijk weet ik dat er een oplossing moet komen, maar ik kies voor de uitweg van boodschappen doen. Bij terugkomst is er al 1 weg en is Dean echt ontdaan. Ik was we niet bij maar het was allemaal net te snel en te lomp gegaan en hij had het gevoel dat zijn lievelingshondje uit zijn handen was gegrist. Zo vervellend voor hem.
Na een uur zijn er twee weg en zijn wij er echt klaar mee. Er moet een andere oplossing zijn of anders gaan ze mee naar Nederland. Het komt wel goed. Dit is niets voor ons. De hondjes gaan naar kara en mauwi en wij verzorgen hen dagelijks.
Gelukkig op donderdag is er een reactie. Een leuk gezin met twee kids komen kijken en zij kiezen er twee. Op zondag is de opening en natuurlijk hebben we daar gesproken over de laatste twee pups en foto’s laten zien, Leonardo wil er 1 maar deze kan pas over twee weken richting Santiago ivm een vakantie en verhuizing. Voor de laatste vind Kara een plek op maandag na de opening een lief gezin. Cupcake, is degene die nog twee weken bij ons blijft op la sirena. Daar genieten we allemaal ontzettend van.
Eindgoed algoed dus. Gelukkig!!
Nu terug naar de opening. Want die speelt ook deze week. De laatste klusjes in de yogastudio zijn afgerond, alle plinten zijn geplaatst, de winkel is ingericht, de sticker van ons logo hangt nu prominent op de muur, alles is schoon en fris en de ballonnen hangen. Pablo en ik richten ons op de boodschappen en versieren. Jeroen en Hernan ruimen de laatste dingen op en doen nog snel wat aan de tuin. Op zaterdagochtend zijn we al heel vroeg actief in de keuken van Hernan en Pablo. Vrienden van ons helpen mee en Ampie (buurvrouw en vriendin van Pablo en Hernan) heeft de leiding. Iedereen heeft zijn plek en rol in de keuken. De meiden en Dean vinden het geweldig om sushi
te maken en krijgen daar alle aandacht bij. Ik kook de soepen en en ren van hort naar her voor de laatste boodschappen en het puntje op de i. Maar eerlijk is eerlijk Ampie blijkt een goede projectleider te zijn en om 16.00 is alles klaar in de keuken, en de mannen op het terras.
Mooi alle tijd om te douchen, om te kleden en te tutten. De meiden gaan als echte prinsessen het lint doorknippen en dat vinden ze spannend en geweldig te gelijk. We oefenen een keer en dan is het wachten op de gasten. Het blijft spannend wie er nu ook echt komt, maar gelukkig het wordt druk. Veel klanten, bekenden en buren die een kijkje komen nemen. De meiden doen het super en de ruimte loopt vol. Ik geniet even van de complimenten maar al snel ga ik terug naar het terras. Snel de soep opwarmen en alles klaar zetten. Het ziet er allemaal super uit. Nu nog een toast en dan kan ik me ontspannen en opgaan in het feestje. Het is een super geslaagde opening en ik ben trots op wat wij hier met zijn vieren neerzetten.
Namaste Linda