Blog Linda
De school begint op woensdag, daarmee begint bij ons ook de periode met een duidelijke dagstructuur. Jeroen en ik krijgen er een rol bij, die van taxichauffeur. We kennen onze kinderen en we weten dus ook dat met de start van school ook het sociale leven van onze kinderen snel opgang zal komen. Om even heel concreet te zijn betekent het dat we om 08.10 uur thuis moeten vertrekken om op 08.30 uur op school aan te komen. Op dinsdag en donderdag start om 09.00 uur de yogales en deze is rond 11.00 uur afgelopen. Rond 11.30 uur zijn we dan weer thuis. Op woensdag is er markt en zijn we zeker niet eerder thuis. Om de kinderen weer op te halen vertrekt 1 van ons om 13.30 uur uur weer naar school. Daar moet dan altijd weer wat gekletst worden en speelafspraken gemaakt worden. Rond 15.00 uur zijn we dan meestal met vriendjes weer terug om vaak rond 17.30 weer te vertrekken om kinderen weg te brengen en 1 van mijn eigen kinderen weer op te pikken bij vriendinnen of Dean bij punta de Lobos omdat hij na school is gaan surfen. Kortom onze de nieuwe rol die we erbij hebben gekregen is best tijdrovend. Al moet ik er ook eerlijk bekennen dat ik het soms ook heerlijk vind om lekker auto te rijden, muziekje aan en lekker hard mee zingen. Even wat eigentijd.
De laatste vakantie dag gebruiken we om nog een gezellige gezinsdag te hebben. s’ Morgens stappen we al vroeg in de auto nadat we eerst de koelbox gevuld hebben met een heerlijke lunch. We gaan de heuvels in rondom Cahuil en naar de Laguna de torca een zo’n half uur achter bucalemu. We rijden Cahuil door en volgen de rivier landinwaarts. Een super mooie omgeving met veel heuvels. Vergezichten en natuurlijk de zoutvelden. We leggen de kinderen uit hoe zout gemaakt wordt en wandelen wat rond. De kinderen spelen op de smalle randjes en wij genieten weer van hun.
We vervolgen de weg verder land inwaarts. Op de kaart ziet het uit dat we de rivier kunnen oversteken, maar daar aangekomen blijkt dat het voor ons onmogelijk is om er doorheen te rijden. We verkennen de rivier te voet, maar het water komt echt tot mijn borst. Inez moet zwemmen, dat lijkt ons te diep voor onze 4×4. We besluiten lekker te gaan picknicken en vooral te spelen. De rivier ligt mooi tussen twee heuvels, prachtig in het groen en het zoete, iets minder koude wat bevalt ons wel.
Vroeg in de middag rijden we weer door. Eerst terug maar Cahuil en dan weer langs la Sirena om vervolgens via Bucalemu door te rijden richting de meren van Laguna. Na 40 minuten rijden komen we aan bij het meer. Dit blijkt een favoriete streek te zijn voor de rijke Chilenen die hier hun buitenverblijf neer zetten. Grote stukken rondom het meer zijn privé eigendom en daar staan prachtige grote huizen op. Opvallend is ook dat het hier prachtig groen is. We kijken onze ogen uit en stoppen op verschillende plekken om even te kijken, te wandelen of een dorpje te verkennen. Uiteindelijk komen we bij een strandje waar natuurlijk gezwommen moet worden. Piplala ligt er als eerste in en Dean blijft niet lang achter. Als dan blijkt dat het water hier echt een stuk warmer is dan kan de rest niet achterblijven. Het zeewater is steenkoud, rond de 12 graden. de rivieren komen uit de Andes en zijn dus ook niet lekker warm. Maar dit meer had de temperatuur van een gemiddeld buitenwater in Nederland en daar hebben we van genoten. De dag afgesloten met gezellig uiteten en tegen 21.00 waren weer thuis. Wat een super dag, weer 1 met een gouden randje. Dit soort herinneringen verzamel ik, want herinneringen voor later creëer je zelf in het nu.
De Kinderen vinden het super op school. Wij waren even bang dat het voor Dean niet zo leuk zou zijn maar in zijn klas zitten nog twee jongens van ongeveer zijn leeftijd. Vooral met Levi kan hij het zeker op sportief gebied goed vinden. De lessen op school zijn in het Spaans maar er zitten veel kinderen waarvan 1 van de ouders Engels als moedertaal heeft. Deze kinderen zijn tweetalig en helpen onze kinderen door het soms naar Engels te vertalen. De docent van Dean en Jana spreekt geen woord Engels waardoor zij de vertaling van de kinderen soms echt nodig hebben om de opdracht te snappen. De docent van Inez (en Björn ) spreekt wel Engels en die vertaald het voor Inez naar het Engels. Inez vertaald het dan weer voor Björn. De voertaal blijft echter Spaans, maar soms is het ook belangrijk dat ze de opdracht gewoon snappen. Het is indrukwekkend met wat voor grote sprongen het Engels van Inez vooruit gaat. Ik verwacht dat het met het Spaans hetzelfde gaat. Eerst een kleine basis leggen waardoor je kunt gaan communiceren en dan gaat het hard omdat je dan kunt gaan doen. Des te meer je kan spreken, des te meer ga je ook weer leren. Dean en Jana ontwikkelen zich ook sneller in Engels. Leuk om te zien dat zij net zo makkelijk spelen in het Engels als het Nederland.
School zorgt ook voor ons weer voor vele nieuwe contacten. Heerlijk al die expats, of Engelssprekende ouders die getrouwd zijn met een Chileen. We hebben vele leuke ontmoetingen en gesprekjes en ook nu valt weer op hoe hartelijk en gastvrij ze in chili zijn. Kara helpt me met het vertalen van het lijstje, en de zoektocht naar de spullen. Ze is zelfs ook met ons bereid om in een winkel af te spreken waar zijn de meeste spullen die wij nodig hadden al voor ons had klaargelegd. Deze school is een particuliere school en hoewel we niet echt een budget hebben gereserveerd voor school maken we hier graag geld voor vrij. Goedkoop is het echter niet. Per kind betalen we 50.000 peso’s per maand dat is. Ongeveer 70 euro. Daarnaast betalen we eenmalig 40.000 peso’s per kind inschrijfgeld. Gelukkig konden ook onze kinderen dus mede dankzij kara. de tweede dag ook starten met gevulde schooltassen. Kara nodigt ons ook gelijk uit om samen met de ouders van o.a. Levi om volgende week een weekend mee te gaan kamperen in de Andes. Natuurlijk gaan we mee!. Niets leuker dan met lokale mensen de omgeving, wat hier een relatief begrip is, want vier uur rijden noemen ze hier nog de omgeving, te verkennen.
Ook deze week natuurlijk weer bouw en bouw perikelen. Ik ben zo blij met onze Chileense vrienden. Deze week heeft Ignacio al wel tien keer contact gehad met Juan, maar net de dag dat Juan hier is moest hij naar de kaakchirurg. Hij heeft een ontsteking aan zijn kies wat doortrekt naar zijn holtes. Gelukkig was Roderico er. Hij spreekt weinig Engels, maar met handen en voeten en in niet uiterste geval hulp via de tel van Nicolas of Ignacio komen we er wel. We staan voor de uitdaging om het juiste en bestelde dak op ons huis te krijgen. Ignacio heeft in elk geval aan Roderico verteld dat Juan niet weg mag om het dak te halen en desnoods stapt Roderico maar in zijn auto om met hem mee te gaan. Juan is er namelijk maar heeft veel te weinig dakplaten meegebracht. Hij heeft hier gekeken maar hier vind hij de platen veel te duur. Hij wilde eigenlijk halverwege de dag weer vertrekken, maar Roderico is dus letterlijk bij hem in de auto gaan zitten en letterlijk twee uur met hem gesproken en het eind resultaat is dat hij samen met Juan in de auto is gestapt om dakplaten hier in pichilemu te kopen. Vervolgens heeft Roderico samen met een werker van Juan een groot deel van dakplaten er op gelegd. We voelen ons gezegend dat we deze mensen hebben mogen ontmoeten. Zij helpen ons enorm met de bouw, maar helpen ons ook om ons hier te settelen. Vriendschappen en een sociaal netwerkje is voor ons super belangrijk en draagt bij aan levensgeluk.
Namaste Linda