We zijn nu al weer bijna twee maanden in terug in Chili. 2 maanden die lijken wel voorbij te zijn gevlogen. 2 maanden waarin niets is zoals het was en waarin alles ook weer verandert in de factor tijd. Vorig jaar rond deze tijd reisde ik met de yogamatten achterop van de ecolodge naar de camping van Marco en naar de surffarm om daar in de yurt, bij het meer en aan de zee yogalessen te verzorgen. Nu rij ik door de weeks naar de yogaschool en is er bijna niemand. Dit in schril contrast met de hoeveelheid mensen die op de mat stonden toen we voor onze boekpromotie terug naar Nederland vlogen. Toen waren er dagelijks tussen de 8 en 15 man aanwezig en nu mag ik blij zijn als er met hoge uitzondering vier zijn.
Iedereen in pichilemu verdient deze maanden zijn geld in het toerisme. Er worden echt overal yogalessen verzorgd en alle docenten aan wie ik les heb mogen geven proberen nu zelf zoveel mogelijk geld te verdienen. De mensen die ik nu les mag geven gaan met grote sprongen voorruit en ik moet eerlijk bekennen ik kan daar enorm van genieten. Dat is een van de redenen geweest die mij tot op heden er ook altijd van weerhouden om een yogaschool te openen in Nederland. Ik vind het heerlijk dat ik gewoon mijn passie mag delen zonder dat ik ervan afhankelijk ben.
Daarnaast heb ik ook altijd intens genoten van mijn werk en de diverse klantcontacten die ik had. Als ik iets mis, naast mijn dierbaren die ik heb achtergelaten in Nederland kan dat dat zijn , het contact met klanten.
Nu we een eigen yogaschool hebben, zijn we wel samen aan het onderzoeken hoe we de komende maanden weer op ons oude niveau terug kunnen komen van klanten zodat we er een klein inkomen uit kunnen halen. We hopen dat we vanaf maart ook weer de gemeente kunnen binnenhalen om via hen diverse sporten aan te bieden en meerdere uren per week de ruimte huren. Verder gaan we ervan uit nu het zomerseizoen ten einde loopt een aantal vaste klanten van vorig jaar ook weer langzaam terug komen. Maar eenvoudig is het niet.
Dit was wel een van de belangrijkste redenen om terug te komen naar Chili. Ervoor zorgen dat de yogaschool een begrip is in Pichilemu en duurzaam kan blijven draaien. We gaan het zien. De maand maart staat in het teken van meer promotie.
Een andere reden om terug te komen naar Chili was Loes de poes en Shanti de hond die we twee maanden voor ons vertrek in huis hebben genomen. Helaas weten we allemaal dat Loes een aanval van een hond niet heeft overleefd, maar dat shanti weg was gelopen had ik echt nooit verwacht. Ik heb uren, zo niet dagen lopen zoeken, en er ging geen moment voorbij dat ik, als ik in de auto zat, niet de berm afstruinde op zoek naar haar.
We hebben Facebook berichten geplaatst en ik ben echt overal in de buurt gaan vragen. Nu kan ik mij iets voorstellen hoe verschrikkelijk het moet zijn als je een dier of ik moet er niet aan denken een dierbare niet meer kunt vinden. Je leest het vaak in de krant , ik keek naar het programma vermist en ik zag enige regelmaat de affiches hangen van dieren die vermist zijn. Nu wil ik geen geval het vermist zijn van iemand vergelijken met het missen van een dier , maar ik kon mij nu wel het gevoel voorstellen dat je ermee opstaat en mee naar bed gaat. Het geeft je een machteloos , verdrietig gevoel. Het verhaal is gewoon niet af. Je kunt het niet laten rusten. Zo’n gevoel had ik ook bij het missen van Shanti. Je wilt graag weten wat er is gebeurd. Ik moest het laten rusten na twee maanden en ik accepteerde dat ze weg was, maar moeilijk en vervelend vond ik het zeker.
Ik kan dan ook niet beschrijven hoe blij en opgewonden ik was van dat bericht van afgelopen zondag. Vol ongeloof las ik via messenger de vraag of het klopte of ik een hond kwijt was en of ze gesteriliseerd was. Ja dat was ze. Deze Veronica had gewoond en gewerkt op La Sirena. Dan wist ze waarschijnlijk waar Shanti was. Ze was in Bucalemu een plek hier 25 kilometer vandaan. Ik kon het echt niet geloven en vol ongeloof vertelde ik het Inez die als eerste wakker was. Zij rende gelijk naar mama toe om het nieuws te vertellen en in mum van tijd was het hele huis in rep en roer. Ze zou mij het nummer appen van de man die Shanti had opgevangen en haar volgens haar zeer liefdevol had verzorgd. Tegen 2 uur zijn we onderweg naar Bucalemu. We hebben nog niemand gesproken maar ik ben vastbesloten om Shanti te vinden. Zij was wellicht wel de belangrijkste reden om naar Chili te gaan. Ik krijg een bericht via messenger dat we afspreken bij de brug in Bucalemu. Een rode pick-up zou Shanti naar ons brengen. Er stopt na ongeveer een kwartier wachten geen rode maar een grijze auto met een man met zijn dochter. Als we alles goed begrijpen, heeft haar dochter Shanti gevonden. We worden gesommeerd om achter hun aan te rijden. Het is inmiddels weer bijna 16.00 uur en vol spanning zitten we weer in de auto. We komen aan bij een huis en de man vraagt om hier even te wachten. Dan gaat de deur op en komt de eerste hond naar buiten, geen Shanti, dan de tweede, de derde, de vierde en als laatste hinkelt daar echt Shanti naar buiten, tranen springen in mijn ogen als ze direct op mij af komt hinkelen. Ik schrik wel van haar achterpoot wat ze niet op de grond zet. Verder heeft haar staart veel haren verloren maar ik verdrink net als de eerste keer weer in haar prachtige ogen. Iedereen is blij en opgewonden. Na twee maanden waarin alles anders was als toen we vertrokken is dit wel het mooiste cadeau dat ik mij had kunnen bedenken. Shanti is weer thuis. Mijn/onze blijdschap is met geen pen te beschrijven. Ik zie dat ook de mannen die Shanti opgevangen hebben zichtbaar geraakt zijn door de liefde maar ook geraakt zijn door het feit dat ze Shanti aan ons mee gaan geven. Ze waren echt enorm gehecht geraakt aan haar. Ik ben ze meer dan dankbaar dat ze gereageerd hebben en ons Shanti hebben teruggegeven.
De volgende dag zijn we direct naar de dierenarts gegaan en hebben we haar poot schoon laten maken en heeft ze een antibioticakuur gekregen. Inmiddels loopt ze bijna alweer de hele dag op haar poot, en gaat het echt uitstekend met haar en zeker met ons.
En met de terugkeer van Shanti valt er een zichtbare rust over ons heen. De kinderen hebben weer een extra speelkamaraadje om zich heen en zijn weer extra gemotiveerd om lekker met ons te gaan struinen langs de zee. We genieten allemaal van Lena ,we maken samen met ups en down het vele huiswerk en zijn blij dat nu ook Pablo en Hernan weer veel meer tijd krijgen om samen er weer een prachtige tijd van te maken…. Wordt vervolgd ,
Namaste jeroen.
foto van The traveling yoga family.
Naar de inhoud springen