Zorgenkind

De komst van Shanti maakt mij bijzonder gelukkig. Wellicht herken je wel dat gevoel als je iets of iemand tegenkomt waarbij je direct een goed gevoel hebt. Een gevoel van thuiskomen, een gevoel dat het klopt. Wellicht kan ik het ook beschreven als liefde op het eerste gezicht. Op het moment dat ik Shanti zag staan aan de poort van
La Sirena en zij mij met haar reebruine ogen aankeek, was ik verkocht. Nadat ze na drie dagen nog steeds aan de poort stond, heb ik de autodeur opengedaan en daar zat ze op mijn schoot, Shanti. Vanaf dat moment tot het moment dat wij voor ons boek naar Nederland vlogen is ze niet van mijn zijde geweken. Zoals eerder beschreven was het verdriet en de verslagenheid dan ook enorm, dat bij terugkomst in chili ze net was weggelopen. Maar zoals ik eerder al beschreef was het geluk ook ongelofelijk groot toen we haar nu ruim twee weken geleden weer terugvonden. Zij was een van de redenen om terug te gaan naar chili en nu nu ligt ze weer iedere avond bij ons op de bank, speelt ze met pip, rent ze heerlijk over het strand en genieten we met volle teugen. Maar blijdschap en verdriet gaan hand in hand en zorgen zijn er ook.
We waren gezellig aan het eten bij Pablo en Hernan. Nu het zomerseizoen is afgelopen ontmoeten we elkaar weer met enige regelmaat en brengen we weer veel tijd samen door. We konden Piplala niet vinden en Hernan ging samen met Jana kijken waar ze was. Opeens hoor ik Jana gillen. Als ouder weet je direct wanneer er loosalarm is, maar dit gegil ging door merg en been. Jana in pure paniek. Ik rende naar buiten en zag Jana machteloos en in volkomen paniek kijken. Voor mij op de straat lag Shanti. Ik zag bloed veel bloed. Ik raapte Shanti op van de straat en begreep ondertussen van Hernan dat Shanti richting de overkant van de straat naar de honden van de supermarkt was gerend. Ik zeg het niet vaak maar dit zijn echte kuthonden. Ze zijn niet opgevoed, liggen de hele dag, helaas als vele andere honden op straat en hadden shanti direct aangevallen en gebeten. Snel rende ik richting het huis waar alles in absolute paniek was. Linda hoorde mijn paniek in mijn stem en zag mij shanti dragen. Mijn kleren zaten onder het bloed. Ik had geen idee wat er was, maar ik dacht echt dat Shanti hier in mijn armen zou overlijden. Snel spoelde we haar gezicht af en zagen we dat het bloed kwam vanuit haar mond. Ze was boven haar oog en in haar lip gebeten die gescheurd was. Pablo kwam aan met ijs en daarmee probeerde we het bloeden te stoppen. Dit ging gelukkig vrij snel goed en daarmee was de ergste paniek weg.
God wat hou ik/wij van deze hond. Ondertussen mocht Jana met shanti op schoot even uithuilen en haar verhaal doen. ‘ pap het ging zo snel. Eerst zat ze naast Hernan maar toen zag ze de honden en rende ze er direct op af. Daarna werd ze gebeten, bijna overreden door een auto en was de paniek compleet’ onze shanti twee weken terug en nu konden we weer met haar naar de dierenarts. Naast haar gescheurde lip waar ze niets aan kunnen doen ,was er geen infectie bij het oog en loopt en rent ze nu weer vrolijk rond. Ons zorgenkind…
De rest van de week proberen we na het leuke weekend in portecillo weer structuur in de dag aan te brengen. Ik ga dagelijks met naar de yogales en Linda gaat, als het huiswerk van de kinderen het toelaat, lekker mee. De yogaschool loopt nog steeds niet goed. We hebben een aanvraag ingediend bij de gemeente, waar we hopelijk eind deze maand een reactie op krijgen. Daarnaast zijn er dans en theater lessen gestart maar ook daar komen nog weinig mensen op af. De vrouw die drie keer in de week fitnesslessen verzorgd, klaagt ook al dat ook haar studenten niet komen. Na de drukte in de zomer lijkt het erop alsof iedereen die in pichilemu woont vakantie neemt. Even niets moeten… we houden goede hoop dat het weer snel drukker gaat worden.
Ik sta ondertussen naast Dean en soms heb ik het gevoel dat ik de havo overnieuw aan het doen ben. Dit is toch echt wel een ander niveau dan lager onderwijs en samen zijn we toch gauw twee uur bezig waarna Dean nog zelfstandig oefenopgaven en inzendopgaven moet maken. Het is veel werk maar we hebben samen een planning gemaakt waardoor hij geen, of in ieder geval niet veel achterstand oploopt op het reguliere onderwijs. Inez besteed veel aandacht aan haar taal en spelling en met name aan werktempo. Ze beheerst de stof op groep 5 aardig goed en met haar willen we juist andere dingen leren en haar vooral in de breedte uitdagen. Jana worstelt zich samen met ons door de lesstof heen. We hopen dat lesstof gaat beklijven en dat ze als beelddenker haar eigen manieren vind om lesstof op te nemen. Voor haar is het een cadeau om haar op deze manier in veiligheid waarin ze mag zijn wie ze is met al haar unieke talenten zich te ontwikkelen en haar leesstof te blijven aanbieden op haar niveau wat bij haar past. Hier is de kunst van herhalen enorm van toepassing. Ook bij Jana hebben we daarom besloten om te focussen op thuisonderwijs en naast haar te gaan staan zodat we de lesstof aan kunnen bieden op haar tempo en eigen niveau. De sociale interactie met andere kinderen gaan we regelen via sport en spel in de middagen.
Namaste jeroen